ค่อยๆ จางหายไป

ริมแม่น้ำซีสุ่ยมีครอบครัวหนึ่งนามสกุลรั่ว โชคชะตาของพวกเขาแย่มาก ราวกับถูกโชคร้ายเข้าสิง ในขณะที่ทุกบ้านได้ผลผลิตอุดมสมบูรณ์ บ้านรั่วกลับไม่ได้อะไรเลย ปลูกผักก็โดนแมลงกิน เลี้ยงไก่ก็เป็นโรคระบาด เลี้ยงหมูก็เป็นโรคระบาด.....

ทั้งที่มีลูกชายแข็งแรงเต็มบ้าน แต่คนหนึ่งก็เป็นบ้า คนหนึ่งก็พิการ คนหนึ่งก็ตาบอด......

บ้านรั่วที่เคยมีอนาคตสดใสกลับกลายเป็นครอบครัวที่ยากจนที่สุดในระยะสิบลี้

สิ่งเดียวที่น่าอิจฉาคือบ้านรั่วมีลูกหลานมาก! ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วมีลูกชายหกคน และลูกชายก็มีลูกชายอีกสี่คน ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วฝันถึงการมีหลานสาวมาตลอด ในที่สุดก็ได้หลานสาวมาคนหนึ่ง แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะเป็นเด็กปัญญาอ่อน เลี้ยงมาจนสามขวบกว่าแล้วยังพูดไม่ได้ เดินไม่ได้ แม้แต่การกิน ดื่ม ขับถ่ายก็ยังทำไม่เป็น

ทุกคนคิดว่าบ้านรั่วคงไม่มีวันพลิกชีวิตได้! จนกระทั่งเด็กปัญญาอ่อนอายุสามขวบครึ่งคนนั้นพูดขึ้นมาว่า: "แม่....."

ฟ้า เริ่มเปลี่ยนแปลง

โลก เริ่มมีความเหวียนฮวา

ลูกพลับในลานบ้านรั่วสุกในคืนเดียว ผักในไร่ที่เกือบถูกแมลงกัดกินหมดก็กลับเขียวชอุ่ม แม่ไก่ที่ไม่เคยออกไข่ก็เริ่มออกไข่...

คนอื่นประสบภัยแล้ง บ้านรั่วกลับมีข้าวเต็มยุ้ง

ลูกคนโตหายบ้า ลูกคนที่สองหายพิการ ลูกคนที่สามหายตาบอด...

ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วยืนเท้าสะเอวหัวเราะดังลั่น: "ใครว่าเสวียนเป่าของบ้านเราเป็นเด็กปัญญาอ่อน? เธอคือเด็กนำโชคต่างหาก!"

(นี่เป็นนิยายแนวชนบทที่มีกลิ่นอายฌาณเซียน นางเอกชาติก่อนเป็นต้นซวนเฉ่าที่เพิ่งกลายเป็นวิญญาณ และได้กลับชาติมาเกิดเป็นมนุษย์)

สาวน้อยนำโชคแห่งไร่นางาม

รั่วซานได้รับบัตรเชิญจากกษัตริย์ฉิงผิง ทำให้ทั้งครอบครัวต่างประหลาดใจ


รั่วสุ่ยถือบัตรเชิญถามว่า "น้องห้า เจ้ารู้จักกษัตริย์ฉิงผิงด้วยหรือ?"


รั่วซานก็แปลกใจเช่นกัน เขาส่ายหัว "ไม่รู้จักครับ"


เขาไม่เคยรู้จักคนที่ชื่อกษัตริย์ฉิงผิงมาก่อนเลย


รั่วเจียง: "จะเป็นไปได้ไหมว่ากษัตริย์ฉิงผิงรู้ว่าน้องห้าสอบได้ที่หนึ่ง เลยอยากให้น้องห้าไปรักษา?"


รั่วชวนรู้จักกษัตริย์ฉิงผิง เขามาอยู่ในเมืองหลวงเพียงเดือนเดียวก็รู้เรื่องราวของตระกูลใหญ่และขุนนางทั้งหมดแล้ว เขาพูดว่า "องค์หญิงเจาหวาเป็นธิดาของกษัตริย์ฉิงผิง วันที่พี่ห้าแห่ขบวนจ้วงหยวน องค์หญิงเจาหวามองพี่ห้าไม่ต่ำกว่าสามร้อยครั้ง"


บทที่ 319 รอแล้วก็เหมือนไม่ได้รอ