ค่อยๆ จางหายไป

ริมแม่น้ำซีสุ่ยมีครอบครัวหนึ่งนามสกุลรั่ว โชคชะตาของพวกเขาแย่มาก ราวกับถูกโชคร้ายเข้าสิง ในขณะที่ทุกบ้านได้ผลผลิตอุดมสมบูรณ์ บ้านรั่วกลับไม่ได้อะไรเลย ปลูกผักก็โดนแมลงกิน เลี้ยงไก่ก็เป็นโรคระบาด เลี้ยงหมูก็เป็นโรคระบาด.....

ทั้งที่มีลูกชายแข็งแรงเต็มบ้าน แต่คนหนึ่งก็เป็นบ้า คนหนึ่งก็พิการ คนหนึ่งก็ตาบอด......

บ้านรั่วที่เคยมีอนาคตสดใสกลับกลายเป็นครอบครัวที่ยากจนที่สุดในระยะสิบลี้

สิ่งเดียวที่น่าอิจฉาคือบ้านรั่วมีลูกหลานมาก! ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วมีลูกชายหกคน และลูกชายก็มีลูกชายอีกสี่คน ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วฝันถึงการมีหลานสาวมาตลอด ในที่สุดก็ได้หลานสาวมาคนหนึ่ง แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะเป็นเด็กปัญญาอ่อน เลี้ยงมาจนสามขวบกว่าแล้วยังพูดไม่ได้ เดินไม่ได้ แม้แต่การกิน ดื่ม ขับถ่ายก็ยังทำไม่เป็น

ทุกคนคิดว่าบ้านรั่วคงไม่มีวันพลิกชีวิตได้! จนกระทั่งเด็กปัญญาอ่อนอายุสามขวบครึ่งคนนั้นพูดขึ้นมาว่า: "แม่....."

ฟ้า เริ่มเปลี่ยนแปลง

โลก เริ่มมีความเหวียนฮวา

ลูกพลับในลานบ้านรั่วสุกในคืนเดียว ผักในไร่ที่เกือบถูกแมลงกัดกินหมดก็กลับเขียวชอุ่ม แม่ไก่ที่ไม่เคยออกไข่ก็เริ่มออกไข่...

คนอื่นประสบภัยแล้ง บ้านรั่วกลับมีข้าวเต็มยุ้ง

ลูกคนโตหายบ้า ลูกคนที่สองหายพิการ ลูกคนที่สามหายตาบอด...

ภรรยาเฒ่าของบ้านรั่วยืนเท้าสะเอวหัวเราะดังลั่น: "ใครว่าเสวียนเป่าของบ้านเราเป็นเด็กปัญญาอ่อน? เธอคือเด็กนำโชคต่างหาก!"

(นี่เป็นนิยายแนวชนบทที่มีกลิ่นอายฌาณเซียน นางเอกชาติก่อนเป็นต้นซวนเฉ่าที่เพิ่งกลายเป็นวิญญาณ และได้กลับชาติมาเกิดเป็นมนุษย์)

สาวน้อยนำโชคแห่งไร่นางาม

"ก็ได้! เมื่อทุกคนอยากดูระบำชุดแสนสวย พวกเราก็จะเต้นระบำชุดแสนสวยกัน!" องค์หญิงคังอี๋ตั้งใจจะเต้นระบำชุดแสนสวยอยู่แล้ว เมื่อทุกคนเอ่ยปากขอ เธอก็ตามน้ำไป


"แต่ว่าระบำนี้ฉันไม่ได้ซ้อมมานานแล้ว และพวกเราทั้งสี่คนก็ไม่เคยซ้อมด้วยกันมาก่อน ถ้าเต้นไม่ดีก็อย่าได้ถือสาเลยนะคะ"


สาวงามอีกสามคนก็พูดทำนองเดียวกัน


ทุกคนต่างพากันบอกว่าไม่เป็นไร


องค์หญิงคังอี๋พูดต่อว่า "พวกเราจะเต้นระบำ แต่ไม่ทราบว่าใครจะอาสาบรรเลงเพลงให้? คุณหญิงอู๋โยว เธอจะเล่นพิณให้ไหม? พวกเรายังไม่เคยได้ยินคุณหญิงอู๋โยวเล่นพิณเลยนะ ฉันได้ยินมาว่าคุณหญิงอู๋โยวเรียนเพลงได้เร็วมาก เรียนไม่ถึงสิบวัน อาจารย์ก็บอกว่าสอนอะไรไม่ได้อีกแล้ว คนที่เรียนพิณด้วยกันต่างพูดว่าฝีมือพิณของคุณหญิงอู๋โยวยอดเยี่ยมมาก วันนี้ให้พวกเราได้ชมสักหน่อยไหม"


บทที่ 349 คุณหนูคังอี๋สบายใจแล้ว