บทที่ 5 ภรรยาโง่เขลา

และยังมีงานบ้านที่ต้องทำ เงินสินสอดของจวงชิงเหอที่จะได้ในอนาคตก็สูญเปล่าไปหมดแล้ว...

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะบีบให้พวกเขาหนีไปจริงๆ นะ..." ซ่งชื่อลพูดพลางน้ำตาไหลพราก

แต่เดิมก็อ้วนอยู่แล้ว หน้าเต็มไปด้วยไขมัน ร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลพราก ยิ่งดูน่าเกลียดน่ากลัว ทำให้จวงหยูหม่านไม่พอใจมากขึ้น: "อายุปูนนี้แล้ว พูดนิดหน่อยก็ร้องไห้? มันเหมาะสมตรงไหน? ถ้าร้องไห้แล้วจะทำให้คนกลับมาได้ เธอก็ร้องไปให้พอใจเลย"

"ในเมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว รีบคิดหาทางแก้ไขดีกว่า!"

"ท่านพี่ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ?" ซ่งชื่อลรีบใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้วถาม

"จะทำยังไงได้ล่ะ รีบตามหาสิ!" จวงหยูหม่านพูด: "เด็กสาวสองคนนั้นไม่มีเอกสารติดตัว คงหนีไปไกลไม่ได้หรอก พวกเขาหนีออกไปจากหมู่บ้าน ต้องมีคนเห็นแน่ ลองตามหาตามถนนในหมู่บ้านดู น่าจะเจอ"

"ใช่ ใช่ ท่านพี่พูดถูก" ซ่งชื่อลพยักหน้าหงึกๆ: "ฉันจะไปตามหาเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปตามหาเดี๋ยวนี้..."

"พอเจอเด็กบ้าสองคนนั้น ดูฉันจะจัดการพวกมันยังไง!"

ทำให้เธอโดนจวงหยูหม่านด่าว่า แถมเกือบจะทำให้เขาเลิกรากับเธอ เด็กบ้าสองคนนี้ช่างร้ายกาจเหลือเกิน! ถ้าไม่ตีจนเลือดออก พวกมันก็จะไม่รู้ว่าควรทำอะไร ที่ดีที่สุดคือตีให้พวกมันไม่กล้าคิดแบบนี้อีก!

และเมื่อจวงหยูหม่านเห็นท่าทางของซ่งชื่อลแบบนี้ ใบหน้าของเขาก็ดำเหมือนก้นหม้อ

"ทำไมถึงได้แต่งงานกับเมียโง่แบบเธอนะ?"

"ถ้าเธอยังทำตัวแบบนี้ ถึงคนอื่นเห็นพวกเขา จะยอมบอกเธอหรือ? มีแต่จะอยากช่วยซ่อนคนไว้ ไม่ให้เธอเจอดีกว่า ออกไปตามหาคน ต้องทำหน้าให้ใจดีหน่อย ถึงเจอแล้วก็ต้องเก็บความคิดที่จะตีให้ตายไว้ พูดดีๆ กับพวกเขาสองคน"

"ต่อไปจะสั่งงานก็สั่งไป อยากประหยัดข้าวก็ให้พวกเขากินแย่ๆ หน่อย อย่าเอาแต่ด่า ตะโกนว่าจะตี เปิดช่องให้คนจับผิดว่าเธอเป็นป้าใหญ่ที่ไม่รู้จักเกรงใจผู้อาวุโส รังแกหลานสาว"

"ฉันจำได้แล้ว..." ซ่งชื่อลพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าวอีกครั้ง

แต่ดูจากดวงตาที่เกือบจะพ่นไฟของเธอ จวงหยูหม่านก็เดาออกว่า แม้ซ่งชื่อลจะรับปากและจำได้ตอนนี้ แต่พอเห็นจวงชิงหนิงกับจวงชิงซุ่ย ก็คงจะด่าและตีตามความเคยชินอยู่ดี

ไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองฉลาดขนาดนี้ ทำไมถึงได้เมียโง่อย่างซ่งชื่อลมา

จวงหยูหม่านทั้งหมดหนำใจและรำคาญ: "รู้แล้วยังยืนเหม่ออะไรอยู่ รีบไปตามหาคนสิ"

"ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้" ซ่งชื่อลพูดจบ ก็บิดเอวอ้วนๆ รีบเดินออกไป

จวงหยูหม่านสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วก็เดินออกไปข้างนอก

"ชิงเหอ ทำอาหารเช้าด้วย" ก่อนไป ไม่ลืมที่จะสั่งจวงชิงเหอ

"อ้อ" จวงชิงเหอเบ้ปาก หน้าบึ้งตึง

ปกติเป็นงานที่จวงชิงหนิงเด็กบ้านั่นต้องทำ ตอนนี้กลับมาตกเป็นหน้าที่ของเธอ ช่างน่าโมโหจริงๆ

เด็กสาวสองคนที่พ่อแม่ตายไปแล้ว ครอบครัวของเราไม่ได้รังเกียจที่พวกเธอมีชะตาชีวิตที่ยากลำบากและยอมรับเลี้ยงดูพวกเธอ แต่พวกเธอกลับไม่รู้จักบุญคุณ คิดจะหนีไป ถ้าหิวตายข้างนอก ก็จะไม่มีใครสนใจพวกเธอหรอก!

แล้วก็ พ่อพูดถูก เรื่องนี้แม่ทำเกินไปจริงๆ ปกติก็ดุเกินไป บ่อยครั้งที่ตบจนหน้าเป็นแผล คนตาบอดเท่านั้นที่มองไม่เห็น

ตามที่แม่บอก ถ้าเด็กสาวสองคนนี้ไม่เชื่อฟัง ก็ควรเอาเข็มแทง แทงที่นิ้วมือ แทงจนกระดูกอ่อนไปหมด ดูซิว่าพวกเธอจะกล้าหนีอีกไหม?

"พี่ ไปทำอาหารเร็วๆ หน่อย ผมหิวจะตายอยู่แล้ว" จวง หยวนจง วัยแปดขวบที่อยู่ข้างๆ ลูบท้องพลางพูด

"ในเมื่อเธอหิว ทำไมไม่ไปทำเองล่ะ? ทำไมต้องให้ฉันทำด้วย?" จวงชิงเหอที่ไม่พอใจอยู่แล้ว ยิ่งโมโหเมื่อถูกเร่ง

"พ่อไม่ได้บอกให้พี่ทำหรอกเหรอ?" จวง หยวนจง แตะแขนของจวงชิงเหอ "พี่ ผมว่านะ ถ้าสองคนนั้นไปแล้ว มันจะดีกับพี่ที่สุด"

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ?" จวงชิงเหอรู้สึกแปลกใจ

"พี่คิดดูสิ ถ้าพวกเขาไปแล้ว ในบ้านเราพี่ก็จะเป็นคนที่สวยที่สุด พี่ควรจะดีใจสิ" จวง หยวนจง หรี่ตาที่เล็กอยู่แล้วให้เล็กลงไปอีก พูดพลางยิ้ม

"พูดแบบนี้ก็จริงนะ..." จวงชิงเหอได้ยินแบบนั้น มุมปากก็ยกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

จวงชิงหนิงเด็กผู้หญิงคนนั้น ไม่ว่าจะตากแดดหรือทำงานหนักแค่ไหน ก็ยังดูขาวกว่าเธอ หน้าตาดูอ่อนเยาว์กว่าเธอ เวลายืนด้วยกัน ตัวก็สูงกว่าเธอนิดหน่อย คนอื่นก็มักจะพูดว่าจวงชิงหนิงดูสวยกว่าเธอ ซึ่งทำให้จวงชิงเหอไม่พอใจมาก

คราวนี้ดีแล้ว จวงชิงหนิงหนีไป ต่อไปในบ้านเธอก็จะเป็นคนที่สวยที่สุด

แล้วต่อไปสายตาของพี่เฉิงเหวินก็จะมองมาที่เธอมากขึ้น

จวงชิงเหอดีใจขึ้นมาทันที "พี่จะไปทำอาหารเดี๋ยวนี้ หยวนจง บอกมาสิว่าอยากกินอะไร?"

"ไม่ได้กินไข่เจียวมานานแล้ว พี่ทำไข่เจียวให้กินได้ไหม? ไข่ในบ้านเรา ยังไงพ่อแม่ก็ไม่ได้นับ มีแค่เราสองคน เอาสักสามสี่ฟองมาทำกิน ก็ไม่มีใครรู้หรอก" ดวงตาของจวง หยวนจง วาบขึ้นด้วยประกายบางอย่าง

"ได้ ทำไข่เจียว!" จวงชิงเหอเกล้าผมที่เหลือให้เรียบร้อย แล้วรีบไปทำอาหารด้วยความดีใจ

จวงชิงหนิงและจวงชิงซุ่ย หลังจากเข้ามาในลานบ้านแล้ว แทบจะไม่ได้หยุดพักเลย

หลังจากถอนหญ้าในลานบ้านเสร็จแล้วก็เอามามัดทำไม้กวาด กวาดฝุ่นหนาๆ ที่สะสมในบ้าน ข้าวของในบ้านก็จัดการตามที่ควรจัดการ ล้างสิ่งที่ควรล้าง จัดระเบียบสิ่งที่ควรจัดระเบียบ

สองคนทำงานจนถึงเที่ยง ดื่มน้ำเย็น กินขนมปังที่แอบเอามาจากบ้านป้าใหญ่สองชิ้น พักสักครู่แล้วก็ทำความสะอาดต่อ จนกระทั่งตอนเย็นเมื่อดวงอาทิตย์ตกดิน จึงทำความสะอาดบ้านและลานบ้านทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย

มีสองห้อง ห้องโถงหนึ่งห้อง และห้องนอนทางทิศตะวันออกหนึ่งห้อง ในห้องโถงมีโต๊ะและเก้าอี้ครบ ในห้องทิศตะวันออกมีเตียง หีบ ทุกอย่างครบครัน ทั้งหมดถูกล้างจนสะอาดหมดจด

เสื้อผ้าและเครื่องนอนส่วนตัวทั้งหมดของฮวา ทูหู้และภรรยา ล้วนถูกใส่ลงโลงไปพร้อมกับศพตอนที่จวง จิ่งเย่เป็นผู้นำในการจัดงานศพ ส่วนข้าวของมีค่าและของใช้อื่นๆ ก็ถูกแลกเป็นเงินเพื่อใช้ในงานศพ ตอนนี้ในบ้านมีแค่เตียงเปล่าๆ และหีบว่างๆ เท่านั้น

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ ตอนกลางคืนเอาฟางข้าวสาลีจากกองฟางเล็กๆ ในลานบ้านมาปูบนเตียง ทั้งนุ่มและอบอุ่น พอดีที่นางซ่งชื่อลไม่ยอมให้เสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิพวกเธอใส่ พี่น้องทั้งสองคนจึงยังใส่เสื้อนวมเก่าๆ บางๆ ที่ใส่ในฤดูหนาว กลางวันใส่ร้อน พอกลางคืนเอามาห่ม ก็พอดีที่จะให้ความอบอุ่น

ในครัว แม้ว่าจะไม่มีหม้อเหล็กและจาน แต่เตาไฟยังอยู่ในสภาพดี โอ่งน้ำแม้จะมีรอยแตกที่ด้านบน แต่ครึ่งล่างยังใช้ได้ ล้างให้สะอาด ตักน้ำให้เต็ม ก็พอให้สองคนใช้ได้สามสี่วัน ส่วนของใช้เล็กๆ น้อยๆ อื่นๆ เช่น เขียงและไม้นวดแป้ง แม้จะไม่อยู่ในสภาพดีนัก แต่ก็พอใช้ได้