บทที่ 67 จบกันแล้ว

ซ่งชื่อลนี่ช่างไม่รู้จักคำว่าละอายจริงๆ เมื่อก่อนทรมานจวงชิงหนิงขนาดนั้น ก็ไม่เห็นจะคิดว่าตัวเองเป็นผู้อาวุโสของเขา แต่พอเห็นเขามีชีวิตที่ดีขึ้นหน่อย ก็นึกอยากจะวางท่าเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมา ช่างไม่รู้จักอายเสียจริง

บางคนก็มองจวงชิงหนิงด้วยสายตาไม่พอใจ

เด็กคนนี้ก็แปลกจริง แค่เรื่องเล็กๆ แค่เกี๊ยวชามเดียว ไม่ให้ก็ไม่ให้ไป จำเป็นต้องจับมีดไล่ฟันคนด้วยหรือ ทำให้เรื่องใหญ่โตขนาดนี้