บทที่ 102 ยิ่งมีชีวิตยิ่งสับสน (ตอนที่ 3)
เสี่ยวอู๋ซื่อเกือบจะร้องไห้จนเป็นลมที่หน้าหยาหมิน สุดท้ายจางหย่งชางก็ต้องไปพาตัวกลับมา
ร้องไห้อยู่สองวันเต็มๆ มองดูลูกทั้งสองที่ยังไม่โตเต็มวัย เสี่ยวอู๋ซื่อก็ต้องกลืนน้ำตากลับเข้าไป แล้วเริ่มวางแผนชีวิตต่อไป
ในเมืองอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว เสี่ยวอู๋ซื่อคิดไปคิดมา ก็เลยตัดสินใจทำตามคำแนะนำของจางหย่งชาง เก็บข้าวของทั้งหมดย้ายไปพักที่บ้านเก่าของจางหย่งชางที่เจิงเซี่ยนชั่วคราว