จวงชิงหนิงหัวเราะคิกคักอย่างไร้ท่าทีจริงจัง จนทำให้จางหย่งชางอดขำไม่ได้ "พรืด" หลุดหัวเราะออกมา
"เจ้าเด็กคนนี้ ช่างเป็นปีศาจตัวน้อยจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี"
จางหย่งชางส่ายหน้าอย่างจนปัญญา "ถ้าเธออยากเช่าร้านนี้จริงๆ ก็ตามฉันมาเถอะ ฉันจะพาไปหาเจ้าของร้าน จะได้ไม่โดนเขาเอาเปรียบเพราะเห็นว่าเป็นเด็กสาว แล้วคิดค่าเช่าแพงเกินไป"
"ขอบคุณค่ะลุงจาง" จวงชิงหนิงกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงหวานใส