บทที่ 136 โชคดี

จวงซื่อฝูพูดจบก็เม้มปาก จ้องมองจวงหย่งเห้อและจวงชิงหนิงอย่างกระวนกระวาย

จวงซื่อฝูเป็นเด็กที่ซื่อสัตย์ เพราะสูญเสียแม่ตั้งแต่เด็ก ทำให้เขาเติบโตเร็วกว่าเด็กทั่วไป ไม่ชอบซุกซน และมีมารยาทดีกับทุกคน

พูดถึงเรื่องขับเกวียนวัวไปส่งเต้าหู้ในเมือง เขาทำได้แน่นอน

อีกอย่าง จวงซื่อฝูกับจวงชิงหนิงก็เป็นญาติกัน ยังไม่พ้นห้าชั่วคน นับเป็นพี่น้องกัน บ่อยครั้งที่ทำงานด้วยกัน คนอื่นก็ไม่มีอะไรจะพูด