"ถ้าเธอชอบมัน ก็ไม่ใช่การสิ้นเปลือง" จวงชิงหนิงลูบจมูกเล็กๆ ของเธอแล้วยิ้ม "แต่ก่อนเราหาเงินได้น้อย แต่ตอนนี้เราหาเงินได้มากขึ้น กิ๊บติดผมพวกนี้ก็ซื้อได้ ไม่ใช่แค่อันเดียว แม้แต่สิบกว่าอันต่อวันก็ยังพอ เธอใส่ได้อย่างสบายใจ"
"งั้นเหรอ..." จวงชิงซุ่ยรู้สึกโล่งใจ "ก็ได้"
เมื่อก้อนหินในใจตกลงพื้น จวงชิงซุ่ยก็กลับมามีความสุขเหมือนเดิม และเริ่มสนใจชมความคึกคักของเมืองอีกครั้ง