บทที่ 254 อยากได้อะไรก็ได้

จนกระทั่งฟ้ามืดสนิท จวงหยูหม่านก็ยังไม่กลับมา

ซ่งชื่อลก็ไม่กล้ากินข้าวก่อนกับจวงหยวนจงและจวงชิงเหอ ได้แต่ยืนรออยู่ในลานบ้าน เป็นระยะๆ ก็ชะเง้อมองออกไปนอกประตูรั้ว

แม้ว่าคืนนี้จะมีแสงจันทร์สว่างจ้า ส่องให้ถนนหนทางสว่างไสว แต่มองไปทางไหนก็ไม่เห็นเงาคนสักคน

"พ่อทำไมยังไม่กลับมาอีก หิวจะตายอยู่แล้ว" จวงชิงเหอบ่นพึมพำ ลูบท้องที่ว่างเปล่า แล้วก็ไม่สนใจอะไรอีก ยื่นมือไปหยิบขนมเหมันต์มากิน