บทที่ 392 สำคัญกว่าที่คิด

จวงชิงหนิงไม่รู้ว่านับไปนานเท่าไหร่แล้ว นับไปกี่ตัวแล้ว ในที่สุดเธอก็หลับไหลไป

การนอนครั้งนี้ทำให้เธอหลับไปจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อนกกระจอกส่งเสียงร้องเบา ๆ อยู่ข้างนอก

หลังจากได้พักผ่อนทั้งคืน และดื่มยาน้ำสองถ้วย จวงชิงหนิงรู้สึกว่าตัวเองฟื้นตัวได้ดีแล้ว ความเมื่อยล้าทั่วร่างและบาดแผลก็ดีขึ้นมาก

เนื่องจากเป็นห่วงซิวฉิวที่บ้านและธุรกิจต่าง ๆ อีกทั้งไม่อยากรบกวนที่นี่มากเกินไป จวงชิงหนิงและจวงชิงซุ่ยจึงบอกลาฉู่จิ่นเหนียนและฟั่นเหวินซวน