"ถงถง เธอ..." แม่อันหันหน้าไปมองอันถงถงอย่างยากลำบาก
เสียงในการบันทึกนั้นเน้นไปที่อันถงถง เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และการยั่วยุของเธอที่พยายามกระตุ้นให้เย่เส้าฮวาพูดประโยคสุดท้ายออกมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนบันทึก
ใบหน้าที่ยังคงร้องไห้ของอันถงถงแข็งค้างทันที เสียงอันเต็มไปด้วยความอาฆาตในวันนั้นดังก้องในหูของเธอ
ทั้งตัวเธอราวกับถูกฟ้าผ่า คำพูดที่เหลือติดอยู่ในลำคอ เธอมองเห็นความไม่อยากเชื่อและความผิดหวังในดวงตาของอันถิงจวินผู้ที่เคยอดทนและตามใจเธอมาตลอด ความรู้สึกเสียใจและหวาดกลัวพลันท่วมท้นในใจ