บทที่ 123 ความอึดอัด

"ฉันตามทันเธอแล้ว!"

เซียวเย่หยางยิ้มอย่างภาคภูมิใจขณะที่เดินผ่านเต้าหัวไป ระหว่างนั้นยังมองเธอด้วยสายตาท้าทาย

ตอนนี้พวกเขาปีนมาประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว เต้าหัวยังไม่รู้สึกเหนื่อยมากนัก เมื่อเห็นสีหน้าน่าหมั่นไส้ของเซียวเย่หยาง เธอก็เลยให้เกียรติแข่งกับเขาสักพัก

แต่ไม่นานนัก ความเร็วของเต้าหัวก็ช้าลง จนสุดท้ายต้องหยุดพักเป็นระยะๆ

"เธอไม่ไหวแล้วเหรอ เหนื่อยเร็วจัง ทั้งที่ยังเหลือระยะทางอีกไกลกว่าจะถึงยอดเขานะ!" เซียวเย่หยางยืนอยู่บนบันไดภูเขา มองลงมายิ้มให้เต้าหัว