บทที่ 152 ความปรารถนาที่ไม่อาจได้มา
บทที่ 152 บังคับเอาแต่ไม่ได้
หลิวซานเหนียงมองเหมียวเจินแล้วเอ่ยปาก: "หลานชายของเจ้ากับสวีเสวียไม่มีวาสนาต่อกัน มันเป็นสิ่งที่เจ้าบังคับเอามา"
เหมียวเจินหัวเราะเย็นชา: "บังคับเอามาแล้วเป็นไร พวกเขาถูกผูกมัดกันแน่นหนาแล้ว เมื่อฉิงกู่ถูกปลูกฝัง จะรักกันชั่วชีวิตไม่เปลี่ยนใจ สุภาษิตโบราณว่าไว้ดี ยอมรื้อวัดสิบหลัง ไม่ยอมทำลายงานแต่งงานหนึ่งงาน"
หลิวซานเหนียงย่อตัวลง ยื่นมือคว้ามือของเหมียวเจิน: "จะทำลายได้หรือไม่ เจ้าไม่มีสิทธิ์ตัดสิน เมื่อเจ้าไม่ยอมปลดฉิงกู่ ฉันก็ต้องจัดการเอง"