ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 187 ศัตรูอยู่ในที่แจ้ง เราอยู่ในที่ลับ (1)

คืนนั้นหลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว มั่วเฉี่ยนยวนและไป๋อวิ๋นเซียนก็พาฉินอวี่เยียนและเจียงเฉินชิงไปที่ตำหนักที่มั่วเซวี่ยนเฝ่ยพักอยู่

ก่อนเข้าประตู ฉินอวี่เยียนก็ได้กลิ่นเหม็นเน่าทันที แม้ว่าในอากาศจะมีกลิ่นหอมของยาสมุนไพรผสมอยู่เป็นจำนวนมาก แต่กลิ่นของยาสมุนไพรเหล่านั้นไม่สามารถกลบกลิ่นเหม็นนั้นได้เลย

ผลักประตูเข้าไป ในตำหนักบุรุษผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนรถเข็น

ไม่ใช่!

พูดให้ถูกคือศพที่เริ่มเน่าเปื่อย เนื้อที่เน่าเปื่อยติดอยู่บนกระดูกสีขาว แม้จะถูกเสื้อผ้าคลุมไว้ แต่ผิวหนังที่เปิดเผยออกมานอกเสื้อผ้าไม่มีชิ้นส่วนไหนเลยที่ยังสมบูรณ์อยู่ น้ำหนองค่อยๆ ไหลลงมาจากใบหน้า ลำคอ และมือของบุคคลนั้น หากมิใช่เพราะหน้าอกนั้นยังกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแผ่วเบา เกรงว่าไม่มีใครสามารถมองคนตรงหน้าว่าเป็นคนที่มีชีวิตจริงๆ

แม้แต่เจียงเฉินชิงที่อายุมากและผ่านอะไรมาเยอะก็ยังตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นมั่วเซวี่ยนเฝ่ย

การตกใจในครั้งนี้ทำให้กลิ่นเหม็นเน่าในอากาศไหลเข้าจมูกของเขาจนทำให้เจียงเฉินชิงเวียนหัว

นี่ใช่คนที่ยังมีชีวิตอยู่แน่หรือ นี่มันศพที่กำลังเน่าเปื่อยอยู่ชัดๆ

การเน่าเปื่อยอย่างต่อเนื่องทำให้ผมสีดำของมั่วเซวี่ยนเฝ่ยร่วงจนไม่เหลือแม้แต่เส้นเดียว หนังศีรษะบางๆ ของเขาก็เน่าจนดูไม่ได้ จนสามารถมองเห็นกะโหลกศีรษะของเขาได้อย่างชัดเจน

รอยยิ้มที่มุมปากของฉินอวี่เยียนเริ่มแข็งทื่อ และมือที่วางอยู่ข้างๆ ก็เริ่มสั่นเล็กน้อย

มั่วเฉี่ยนยวนแอบดูปฏิกิริยาของทั้งสองคน และเขาอดไม่ได้ที่จะระบายความเกลียดชังในใจของเขา เขาเหลือบมองไปที่ร่างที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง จวินอู๋เสียตัวเล็กอยู่แล้วและเมื่อนางสวมเสื้อผ้าของขันทีก็ยิ่งปกปิดรูปร่างและใบหน้าเล็กๆ ของนางจนไม่เป็นที่สังเกตเห็นเมื่อซ่อนอยู่ในกลุ่มคนในวัง

“นี่คือน้องชายของข้า เขาถูกวางยาพิษมาเป็นเวลานาน หากมิใช่เพราะคุณหนูไป๋ช่วยเขาไว้ เขาก็คงไม่รอดมาจนถึงตอนนี้ รบกวนคุณหนูฉินช่วยตรวจดูอาการให้เขาด้วย”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินอวี่เยียนแข็งทื่อเล็กน้อย เมื่อได้ยินว่ามั่วเซวี่ยนเฝ่ยถูกวางยาพิษ นางก็ได้เตรียมใจไว้แล้ว แต่นางไม่เคยคาดคิดว่ามั่วเซวี่ยนเฝ่ยจะกลายเป็นแบบนี้หลังจากถูกวางยาพิษ...

นี่ยังเรียกว่าคนอีกหรือ

นี่มันเนื้อเน่าเสียกองหนึ่งชัดๆ

“ลุงเจียงเป็นผู้อาวุโสของสำนักชิงอวิ๋นเรา มีฝีมือการรักษาที่ดีมาก ดังนั้นให้ลุงเจียงดูเถิด” รอยยิ้มที่อ่อนโยนและสง่างามกลับมาฉายบนใบหน้าของฉินอวี่เยียนอีกครั้ง แต่นางก็ไม่ยอมขยับไปทางมั่วเซวี่ยนเฝ่ยแม้แต่ก้าวเดียว

องค์ชายรองที่เคยทำให้หญิงสาวทั่วทั้งรัฐชีตกหลุมรัก ตอนนี้กลับกลายเป็นคนอัปลักษณ์ที่ทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดกลัว

เจียงเฉินชิงก็ตกตะลึงกับรูปร่างของมั่วเซวี่ยนเฝ่ย แต่เนื่องจากพวกเขาตกลงที่จะรักษาแล้วจึงทำได้เพียงกัดฟันรักษาต่อไป

เมื่อเห็นใบหน้าของเจียงเฉินชิงขณะที่เดินเข้าไปหามั่วเซวี่ยนเฝ่ย ฉินอวี่เยียนก็เหลือบมองไปที่ร่างกายของไป๋อวิ๋นเซียน แต่สายตาของไป๋อวิ๋นเซียนที่จดจ่ออยู่ที่มั่วเซวี่ยนเฝ่ยเต็มไปด้วยความกลัวและความหวัง

"อวิ๋นเซียน ความรักที่เจ้ามีต่อชินอ๋องนั้นลึกซึ้งจริงๆ" ฉินอวี่เยียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ไป๋อวิ๋นเซียนรอผลตรวจชีพจรของเจียงเฉินชิงอย่างใจจดใจจ่อ ดังนั้นนางจึงไม่ได้ใส่ใจคำพูดของฉินอวี่เยียนมากนัก นางจึงพยักหน้าตอบไปเท่านั้น

ที่มุมห้อง จวินอู๋เสียที่สวมชุดขันทีเฝ้าดูปฏิกิริยาของทั้งสามคนนี้อย่างเงียบๆ แม้ว่าเจียงเฉินชิงจะเป็นผู้อาวุโสของสำนักชิงอวิ๋น แต่ก็เห็นได้ชัดจากการสนทนาของเขากับฉินอวี่เยียนว่าฉินอวี่เยียนมีอำนาจสั่งเขาได้ ฉินอวี่เยียนมีตำแหน่งผู้นำในกลุ่มนี้อย่างเห็นได้ชัด

ดูเหมือนว่าฉินอวี่เยียนจะกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างไป๋อวิ๋นเซียนและมั่วเซวี่ยนเฝ่ย แต่ในความเป็นจริงนางกำลังทดสอบว่าไป๋อวิ๋นเซียนต้องการช่วยมั่วเซวี่ยนเฝ่ยจริงหรือไม่ต่างหาก