ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 194 เปิดโลงศพ (1)

เมื่อจวินอู๋เสียมาถึงห้องหนังสือ จวินเสี่ยนและจวินชิงก็ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว พวกเขาหายตัวไปพร้อมกับกลุ่มทหารของจวนหลินอ๋องและหลงฉี จวินอู๋เสียรีบตามหาลุงฝูทันที จึงได้รู้ว่าจวินเสี่ยนและจวินชิงได้ตัดสินใจตั้งแต่แรกแล้ว เพื่อปกป้องความปลอดภัยของสกุลจวิน พวกเขาจึงออกเดินทางไปที่สุสานของจวินกู้ทันที

ความตั้งใจนั้นชัดเจนมาก

“เสี่ยวเฮย” จวินอู๋เสียเรียกเจ้าแมวดำออกมา แมวดำตัวน้อยก็แปลงร่างกลายเป็นสัตว์ร้ายสีดำขนาดยักษ์ และขนสีทองตรงแผงคอนั้นก็ขยายไปเต็มหน้าอกของมันหลังจากที่มันแปลงร่าง ยิ่งดูสง่างามมากขึ้นไปอีก

คนสกุลจวินจะพาจวินอู๋เสียไปกราบไหว้หลุมฝังศพจวินกู้ทุกปี จวินอู๋เสียจึงจำได้ว่าสุสานของจวินกู้อยู่ที่ไหน ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิด จวินอู๋เสียนั่งอยู่บนหลังของสัตว์ร้ายสีดำและมุ่งตรงไปยังสุสานของจวินกู้

แผ่นหลังของสกุลจวินจะงอไม่ได้ และหลุมฝังศพของจวินกู้ก็ขุดไม่ได้!

จวินอู๋เสียตรงออกมาจากเมืองหลวงจนมาถึงสุสานนอกเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว สุสานนี้เป็นสุสานที่ฝังศพทหารและแม่ทัพนายกองมากมายที่สกุลจวินเคยนำทัพ พวกเขาทุกคนล้วนเป็นผู้ภักดีที่เสียชีวิตในสนามรบ

จวินเสี่ยนเคยกล่าวไว้ว่า พี่น้องสกุลจวินและสหายร่วมรบของสกุลจวินจะต้องฝังไว้ด้วยกัน แม้จะอยู่ใต้ดินพวกเขาก็จะไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

เมื่อจวินอู๋เสียมาถึงสุสาน ก็เห็นทหารสองคนที่สวมชุดทหารองครักษ์ของจวนหลินอ๋องกำลังยืนเฝ้าหน้าสุสานอยู่ พวกเขาหยุดชะงักไปทันทีเมื่อเห็นจวินอู๋เสียเข้ามา แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ทันพูดอะไร สัตว์ร้ายสีดำตัวนั้นก็พาตัวจวินอู๋เสียทะยานออกไปแล้ว

ทหารองครักษ์ที่กำลังจะโค้งตัวแสดงความเคารพ ในใจของพวกเขาแทบแตกสลาย...

ในสุสาน มีทหารหลายสิบนายของกองทัพรุ่ยหลินยืนอยู่ ในมือของพวกเขาถือคบเพลิงไว้และบนใบหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า

หลงฉีนำคนขุดหลุมฝังศพของจวินกู้ ทุกครั้งที่ขุดดินลงไปหนึ่งนิ้ว รอบดวงตาของเขาก็จะแดงก่ำเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

คนที่ฝังอยู่ใต้ดินนี้ก็คือเทพสงครามในใจของพวกเขา บุรุษผู้นี้เคยเป็นคนที่พวกเขาเคารพสูงสุด แต่วันนี้ พวกเขาจำเป็นที่จะต้องทำลายความสงบของเขาด้วยการขุดหลุมฝังศพของเขาด้วยมือของพวกเขาเอง

จวินเสี่ยนหลับตาลงและยืนอยู่ข้างๆ เขาทนมองไม่ได้ จวินชิงก็ทำได้เพียงแต่ยืนอยู่เงียบๆ ข้างๆ ผู้เป็นบิดาของตนเท่านั้น

“ลูกเอ๋ย เพื่อสกุลจวินแล้ว จึงต้องทำผิดต่อเจ้าจริงๆ” จวินเสี่ยนกล่าวด้วยเสียงต่ำ ในน้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้านับไม่ถ้วน

จวินชิงก้มศีรษะลงและกำหมัดแน่น

โลงศพที่เต็มไปด้วยดินถูกยกออกมา จวินเสี่ยนเหลือบมองและร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน

“ท่านอ๋อง ต้อง…” ดวงตาที่แดงก่ำของหลงฉีจ้องไปที่จวินเสี่ยน มือของเขาเริ่มสั่น

จวินเสี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามระงับความเจ็บปวดในใจ เขาหลับตาลงและกัดฟันกล่าวว่า "เปิด"

เพื่อปกป้องสกุลจวิน อู๋เสียได้ลงมือจัดการกับอดีตฮ่องเต้ไปแล้ว เรื่องในวันนี้เขาไม่ต้องการให้เด็กคนนั้นมีส่วนร่วมอีก แม้ว่าตอนที่จวินกู้เสียชีวิตนางจะยังเด็กนัก แต่นี่คือหลุมฝังศพของบิดานาง เขาจะทนให้จวินอู๋เสียเห็นหลุมฝังศพของบิดาตัวเองถูกทำลายลงได้อย่างไร!

ดังนั้นจวินเสี่ยนและจวินชิงจึงออกเดินทางทันทีหลังจากที่จวินอู๋เสียออกไปจากห้องหนังสือ จงใจไม่บอกเรื่องนี้กับนางและตั้งใจว่าจะแบกรับความเจ็บปวดนี้เอาไว้เอง

หลงฉีกัดฟันแน่น เปิดฝาโลงศพที่หนักออกพร้อมกับทหารที่ยืนอยู่ในฝั่งเดียวกัน  

เสียงเปิดฝาโลงดังขึ้นพร้อมกับเงาสีดำขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้ามา

“ห้ามเปิดโลงศพนะ” เสียงของจวินอู๋เสียดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิด จวินเสี่ยนและจวินชิงหันมามองตามเสียงที่ดังขึ้นมาด้วยความตกใจ และก็เห็นจวินอู๋เสียนั่งอยู่บนหลังสัตว์ร้ายสีดำที่พุ่งเข้ามา ใบหน้าที่ขาวนวลของนางเต็มไปด้วยความกังวล

“อู๋เสีย เจ้ามาได้อย่างไร!” จวินเสี่ยนผงะไปครู่หนึ่งและรีบส่งสายตาให้กับจวินชิง

จวินชิงเข้าใจเจตนาของผู้เป็นบิดาได้อย่างชัดเจนและรีบก้าวขึ้นไปขวางทางจวินอู๋เสียไว้

“อู๋เสียเจ้ามาทำอะไรที่นี่! รับกลับไปเดี๋ยวนี้!” นี่เป็นครั้งแรกที่จวินชิงทำสีหน้าจริงจังเช่นนี้ใส่จวินอู๋เสีย เขาทนไม่ได้จริงๆ ที่จะให้นางมาเห็นหลุมฝังศพของบิดาตัวเองถูกผู้อื่นทำลาย