ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 6 จวนหลินอ๋อง (3)

จวินอู๋เสียมองบุรุษผู้ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอันตรายตรงหน้าอย่างเฉยเมย จวนหลินอ๋องไม่เคยมีจวินอู๋เย่า และจวินอู๋เสียก็ไม่ได้มีพี่ชายอะไรทั้งนั้น คนที่นั่งอยู่เบื้องหน้านางตอนนี้ คือคนที่พานางออกมาจากถ้ำชัดๆ แต่ตอนนี้ดวงตาสีม่วงที่สื่อถึงความเป็นปีศาจได้หายไป แทนที่ด้วยดวงตาสีดำปกติแทน

“เจ้าทำอะไรลงไป” จวินอู๋เสียจ้องเขาเขม็ง

จวินอู๋เย่าจับไปที่คางของตน หางตายกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาราวกับปีศาจมองไปที่การแสดงออกอย่างเฉยชาบนใบหน้าของหญิงสาว

“ทดแทนบุญคุณ”

“ไม่จำเป็น”

“เสียใจด้วย แต่ข้าได้ตัดสินใจลงไปแล้ว”

จวินอู๋เสียขมวดคิ้วแน่น บุรุษตรงหน้านี้อันตรายจนเกินไป นางไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีไหนถึงทำให้จวินเสี่ยนรับเขาเป็นหลานชายอีกคนหนึ่ง

“เจ้าคิดจะทำอะไรกับพวกเขา”

จวินอู๋เย่ามองไปที่จวินอู๋เสียแล้วยิ้มเยาะ เขายกมือขึ้น ไม่นานงูตัวเล็กขนาดเท่าเส้นผมก็เลื้อยมารัดที่นิ้วของเขา “ไม่ต้องกลัว ข้าก็แค่ใช้สิ่งเล็กๆ นี่แทรกเข้าไปในความทรงจำของพวกเขาแล้วเปลี่ยนมัน เจ้าวางใจเถอะ มันมีผลแค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ ข้าสัญญาว่าไม่ทำร้ายใครอย่างแน่นอน”

เจ้าแมวดำสะดุ้งเฮือก แอบถอยหนีด้วยความหวาดกลัว

เจ้านายของมันช่วยตัวอะไรกลับมากันแน่! งูดำตัวนั้นทำให้สัญชาตญาณของเจ้าแมวดำร้องเตือนถี่ยิบ มันรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย

สามารถแทรกเข้าไปในร่างกายของผู้คนได้ แถมยังเปลี่ยนความทรงจำของพวกเขาได้อีก!

“แมวน้อยตัวนี้...เป็นภูติวิญญาณของเจ้าอย่างนั้นหรือ” จวินอู๋เย่ามองไปที่เจ้าแมวดำด้วยความคาดไม่ถึงอยู่บ้าง

“ไม่เกี่ยวกับเจ้า” จวินอู๋เสียตอบเสียงเย็น

“เย็นชาจริงๆ เลยนะ น้องสาวของข้า” จวินอู๋เย่าแสยะยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัว

“ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้า เจ้ากลับไปได้แล้ว” จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว บุรุษผู้นี้อันตรายเกินไป ให้เขาอยู่ในจวนหลินอ๋องต่อไปคงไม่ดีแน่

จวินอู๋เย่าหัวเราะหึๆ จากนั้นเจ้างูดำที่รัดอยู่ที่นิ้วมือของเขาก็ระเบิดออก “อย่าใจร้ายไปหน่อยเลย เจ้าช่วยข้า ข้าก็แค่อยากตอบแทนเจ้าก็เท่านั้น หากความต้องการเล็กน้อยนี้ของข้าเจ้ายังไม่ยอมให้สมปรารถนา ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องทำลายเจ้าพวกตัวเล็กที่เข้าไปแฝงอยู่ในร่างของคนพวกนั้นเสียแล้วล่ะ แต่ว่า...หากสิ่งเล็กๆ พวกนี้ถูกทำลาย ร่างที่มันแฝงอยู่ก็จะเสียหายไปด้วยนี่สิ”

“เจ้ากำลังขู่ข้าอยู่อย่างนั้นหรือ” จวินอู๋เสียหรี่ตามอง

“ไม่ ข้ากำลังขอร้องเจ้าต่างหาก” จวินอู๋เย่ายังคงปั้นหน้ายิ้มระรื่น ไม่สนใจสิ้งใดทั้งนั้น

ขอร้องบิดาเจ้ารึ! หากนางไม่ยินยอม เขาก็จะฆ่าคนทั้งจวนหลินอ๋องทิ้ง นี่เรียกว่าการขอร้องหรือ

“ไม่ต้องกังวลไป ตอนนี้ข้าแค่ยังไม่มีที่ไปเท่านั้น พอถึงเวลาหากข้าหาที่ที่จะไปพบแล้ว ข้าก็จะจากไปเอง เพียงแต่ก่อนหน้านั้น ข้าหวังว่าจะได้อยู่ที่นี่เพื่อตอบแทนบุญคุณเจ้า ข้ารับรอง ข้าจะไม่ทำร้ายใครเลยสักคนเดียว” จวินอู๋เย่ายิ้มพลางกล่าว

“จากนั้น พอถึงเวลาที่เจ้าต้องไป เจ้าก็จะฆ่าพวกเขาเหมือนเดิมอย่างนั้นสิ” จวินอู๋เสียพูดเหน็บอย่างไม่ชอบใจ

“ไม่หรอก พอถึงเวลาที่ข้าต้องไป ข้าสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับคนที่นี่” จวินอู๋เย่าพูด

“ข้ามีทางเลือกด้วยหรือ” จวินอู๋เสียกัดฟัน

การแสดงออกของจวินอู๋เย่าผ่อนคลายลง

เมื่อเห็นว่าตนคงไม่อาจขับไสไล่ส่งเขาได้สำเร็จแน่แล้ว จวินอู๋เสียก็ล้มตัวลงนอน หลับตาพักผ่อนไม่สนใจเขาอีกต่อไป

เจ้าแมวดำเมื่อเห็นว่าจวินอู๋เย่าไม่ได้ประสงค์ร้ายต่อเจ้านายของตน ก็กลับสู่ภาวะปกติ แล้วเดินส่ายก้นไปขดตัวอยู่ที่ข้างๆ หมอนของจวินอู๋เสีย ดวงตาของมันมองสอดส่องจวินอู๋เย่าเป็นระยะๆ มันไม่กล้าละสายตาไปจากเขา

บุรุษผู้นี้อันตรายมาก อันตรายยิ่งกว่าทุกคนที่มันเคยเจอมาเสียอีก!