เย่เป่ย

นิยายโรแมนติก-แฟนตาซีที่นางเอกโหด เทพ! ส่วนพระเอกคลั่งรักและหน้าหนามาก!
เธอเป็นแพทย์หญิงอัจฉริยะแห่งศตวรรษที่ยี่สิบสี่ ด้วยเข็มเงินเพียงเล่มเดียวก็สามารถชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นขึ้นมาได้
ทว่าการเดินทางข้ามมิติเพียงครั้งเดียว กลับพลิกทุกอย่างให้กลับตาลปัตรในช่วงค่ำคืน
กลายเป็นคุณหนูใหญ่ขยะแห่งจวนอ๋องที่ใครๆ ต่างก็ก่นด่าสาปแช่ง ไม่มีทั้งภูติวิญญาณ เย่อหยิ่งจองหองไร้ความสามารถ
ในฐานะคุณหนูแห่งจวนอ๋องที่ยิ่งใหญ่ กลับถูกคู่หมั้นพาคนรักใหม่มาเหยียดหยามกันถึงหน้าประตูจวน!
ข้าผู้ซึ่งแต่เดิมเป็นถึงบุตรีที่รักของสวรรค์ สามารถยืนอยู่บนจุดสูงสุดแล้วกวาดตามองไปทั่วทั้งใต้หน้า ไหนเลยจะปล่อยให้พวกเจ้ามาหยิ่งผยองและอวดดีต่อหน้าข้าได้! ในเมื่อมีเข็มเงินอยู่ในมือก็เท่ากับว่าได้กุมใต้หล้านี้เอาไว้แล้ว!
สมบัติของสวรรค์และโลกล้วนอยู่ในมือของนาง ตำราการบ่มเพาะชั้นเยี่ยมกองสุมสูงเท่าภูเขา
นางจะทำให้พวกมันได้รู้ว่าสิ่งใดคือการตบหน้าที่แท้จริง!
ไม่คาดคิด ดันไปช่วยชีวิตเจ้าหนอนน่ารำคาญที่รู้จักแต่เดินตามก้นนางต้อยๆ เข้าเสียได้

“เราไม่คุ้นเคยกัน” แพทย์หญิงอัจฉริยะบางคนเลิกคิ้วขึ้นกล่าวอย่างเย็นชา
เขาปลดเสื้อคลุมตัวนอกออกด้วยท่วงท่าเชื่องช้า พูดอย่างหน้าด้านว่า
"หากใส่เสื้อผ้าแล้วเจ้าจำไม่ได้ เช่นนั้นข้าถอดเสื้อผ้าออกเจ้าคงจะพอคุ้นเคยขึ้นมาบ้างกระมัง!"


ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 97 กองทัพรุ่ยหลิน (2)


การที่จวินชิงต้องการพาจวินอู๋เสียออกไปเที่ยวเล่นเตร็ดเตร่ด้วยกันนั้น สำหรับจวินอู๋เสียแล้วนางมิได้มีความเห็นหรือรู้สึกอึดอัดใจแต่อย่างใด


หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ จวินชิงก็กลับไปนั่งรถเข็นตามเดิม โดยมีหลงฉีคอยเข็นให้อยู่ด้านหลัง พวกเขาออกจากประตูจวนหลินอ๋องแล้วขึ้นรถม้าพร้อมกับจวินอู๋เสีย


รถม้าวิ่งแล่นไปรอบๆ เมืองหลวงอยู่พักใหญ่ จวินอู๋เสียนั่งอยู่ในรถม้าอย่างเงียบๆ ไม่สนใจความวุ่นวายและเสียงเอะอะร้องตะโกนขายของของเหล่าพ่อค้าในเมือง หรือเสียงสนทนาของผู้คนที่กำลังสัญจรไปมาที่ดังเข้ามาในหูของนางสักนิด นางเอาแต่นั่งก้มหน้าหลุบตาลงต่ำตลอดเวลา ลูบขนของเจ้าแมวดำตัวน้อยที่นอนนิ่งอยู่บนตักของนางไปเรื่อยๆ
