บทที่ 87 ในภาพวาดมีคุณ

ตัวอักษรเหล่านั้นถูกสลักบนโต๊ะด้วยปลายปากกา แต่ละขีดเขียนด้วยแรงทั้งหมดที่มี เห็นได้ชัดว่าผู้เขียนกำลังอยู่ในสภาวะเจ็บปวดและสิ้นหวังอย่างมาก

ลายมือกระจุกตัวอยู่ตรงกลางโต๊ะไม้ เพื่อให้เห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น เฉินเกอก้มตัวเข้าไปใกล้โต๊ะ

"ดวงตาบนผนังกั้นห้องน้ำมีชีวิตขึ้นมา! ฉันเห็นมัน ลูกตากำลังขยับ!"

"ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงเกิดภาพหลอนแบบนี้ แต่ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันรู้สึกเหมือนมีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองฉันอยู่ตลอด"