บทที่ 27 เขาทำไม่ได้ แต่ฉันทำได้!
"ระวัง"
เย่จิ่งอี๋อดไม่ได้ที่จะร้องเตือน
"ไม่ต้องห่วง"
เจียงเฉินรู้สึกอบอุ่นในใจ ตอบกลับไปหนึ่งประโยค สายตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที
"เฮ้อ นี่มันบ้าอยากตายชัดๆ" เสิ่นจุยและคนอื่นๆ มองด้วยสายตาดูถูก หวังให้เจียงเฉินตายไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ "ปัง ปัง ปัง" หลังจากเสียงกระแทกดังติดต่อกันหลายครั้ง พวกเขาทุกคนตาเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง
เวลาผ่านไปไม่นาน ลูกน้องเจ็ดแปดคนที่สวีเกิงพามาก็ล้มนอนกองกับพื้นหมด ส่วนเจียงเฉินเดินไปหาสวีเกิงอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร