บทที่ 114 โยนพวกมันออกไป

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านเข้ามาในห้องผู้ป่วย

เจียงเฉินที่ไม่ได้นอนทั้งคืนเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง พึมพำเบาๆ ว่า "สว่างแล้ว"

ในตอนนั้น ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักเปิดออก หลินหว่านเดินเข้ามา เห็นเจียงเฉินมีสีหน้าเหนื่อยล้า จึงพูดด้วยความประหลาดใจว่า "คุณไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอ!"

"ผมกลัวจิ่งอี๋ตื่นมาแล้วจะขอน้ำดื่ม" เจียงเฉินตอบเสียงเรียบๆ

หลินหว่านชะงักไปครู่หนึ่ง มองเจียงเฉินด้วยสายตาที่ซับซ้อน