บทที่ 155 อย่าเตือนพวกเขา
"พี่เขย เป็นอะไรมากไหม"
เย่อวี้หว่านกอดร่างของเจียงเฉินที่เต็มไปด้วยเลือด น้ำตาไหลพรากออกมา อยากจะเป็นคนที่บาดเจ็บแทนเขาเสียเอง
เย่จิ่งอี๋ก็น้ำตาไหล กุมมือของเจียงเฉินแน่น
"ฉันไม่เป็นไร ขอแค่พวกเธอปลอดภัยก็พอ" เจียงเฉินตอบเสียงอ่อนแรง ยิ้มบางๆ เมื่อแน่ใจว่าเย่จิ่งอี๋และคนอื่นๆ ปลอดภัยดี จู่ๆ ก็รู้สึกมืดหน้า และหมดสติไป
ทุกคนตกใจ รีบช่วยกันหามเจียงเฉินขึ้นรถ แล้วรีบพาไปโรงพยาบาล