011 ผู้ช่วยในชีวิตประจำวัน?

ฟู่หางในชุดสูทเดินเข้ามาจากประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขามีรูปร่างสูงตรง บุคลิกที่เย็นชาและสง่างามนี้ดึงดูดสายตาของสาวๆ หลายคนที่กำลังดื่มอยู่แถวนั้น

มีสาวน้อยคนหนึ่งที่กล้าหน่อยเข้ามาขวางทางฟู่หางไว้ แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า "คุณคะ ขอแอดวีแชทได้ไหมคะ?"

ฟู่หางมองสาวน้อยคนนั้นอย่างเย็นชา แล้วหันหน้าเดินไปอีกทาง เขาเดินไปยังโซนวีไอพี ขณะกำลังจะนั่งลง เขาก็เห็นเฉินเหยียนกำลังพูดคุยหัวเราะกับชายคนหนึ่งอยู่ไกลๆ

เมื่อก่อนเฉินเหยียนเป็นคนอ่อนโยนมากเวลาอยู่ต่อหน้าเขา เหมือนกระต่ายขาวตัวน้อย

แต่ตอนนี้เฉินเหยียนเป็นเหมือนเม่นที่พร้อมจะทิ่มใครก็ตามที่กล้ามารังแก เธอจะไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายลอยนวลแน่นอน

เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของชายที่นั่งข้างเฉินเหยียนชัดเจน ดวงตาของเขาก็หม่นลง ใบหน้าบึ้งตึงเดินตรงออกไปข้างนอก ทั่วทั้งร่างแผ่ออรามืดหม่น

……

เฉินเหยียนมองนักเรียนตรงหน้าด้วยความจนใจ พูดว่า "งั้นเอาอย่างนี้ ฉันจะยืมเงินให้ก่อน……"

เฉินเหยียนยังพูดไม่ทันจบ เฉินเหนียนก็รีบเอามือปิดปากเธอไว้ แล้วเข้าไปกระซิบข้างหูว่า "เหยียนเหยียน ทำแบบนี้จะเป็นการสอนเด็กไม่ดีนะ ถ้าเขาเรียนรู้ว่าไม่ต้องทำงานก็ได้เงินจะทำยังไง?"

ไม่รู้ทำไม เฉินเหยียนกลับรู้สึกว่าสิ่งที่เฉินเหนียนพูดมีเหตุผลมาก

เฉินเหนียนยิ้มมองไปที่ลู่หยวี่ พูดว่า "เหยียนเหยียนของฉันอยากเป็นดาราในอนาคต นายมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเธอสิ เดี๋ยวให้พี่นาหวาผู้จัดการของเหยียนเหยียนช่วยดูแลนาย"

ลู่หยวี่กล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง ลุกขึ้นยืนโค้งคำนับให้เฉินเหยียนและเฉินเหนียนอย่างจริงจัง เสียงสั่นเครือ "ขอบคุณคุณหนูเซิ่น ขอบคุณเฉินเสียวเจี่ย"

เฉินเหนียนพอใจกับท่าทีของลู่หยวี่มาก ยิ้มพยักหน้า พูดว่า "ได้ นายกลับไปก่อนได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะส่งที่อยู่โรงแรมที่พวกเราพักให้"

หลังจากไล่ลู่หยวี่ไปแล้ว เฉินเหนียนหันไปมองเฉินเหยียน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเปล่งประกายด้วยรอยยิ้ม ถามว่า "ดีใช่ไหมล่ะ หน้าตาก็ตรงสเปคเธอด้วยนะ!"

เฉินเหยียนยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

ตอนแรกทุกคนคิดว่าเธอชอบฟู่หางเพราะหน้าตาของเขา แต่ความจริงไม่ใช่

เธอยังจำได้ว่าเมื่อสามปีก่อนเธอไปไหว้พระที่วัด แล้วพลาดทำให้เท้าพลิก ฟู่หางเป็นคนช่วยนวดเท้าให้เธอ รอจนเธอไม่เป็นอะไรแล้วเขาถึงจากไป

แต่ฟู่หางอาจจะไม่มีวันจำเรื่องนี้ได้เลย

เฉินเหยียนก็ไม่มีอารมณ์จะเที่ยวในบาร์อีกต่อไป เธอลากเฉินเหนียนกลับ เธอต้องกลับไปศึกษาบทละครให้ดี ถึงแม้ว่าเธอจะจำบทได้หมดแล้ว แต่การแสดงไม่ได้มีแค่การพูดบทเท่านั้น ยังต้องสร้างอารมณ์ด้วย

วันรุ่งขึ้นเมื่อเฉินเหยียนตื่นขึ้นมา เธอเพิ่งเปิดประตูห้องโรงแรม ก็เห็นลู่หยวี่ถืออาหารเช้ายืนอยู่หน้าประตู

"พี่สาวเฉิน" ลู่หยวี่ยิ้มมองเฉินเหยียน เวลาเขายิ้มจะมีลักยิ้มลึกสองข้างแก้ม ทั้งคนดูสดใสเจิดจ้า "พี่นาหวาให้ผมเอามาให้ครับ"

เฉินเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามว่า "วันนี้ไม่ต้องไปเรียนเหรอ?"

"วันนี้เสาร์ไม่มีเรียนครับ" ลู่หยวี่ตอบอย่างซื่อๆ ตัวเขายังมีกลิ่นอายความบริสุทธิ์ของนักเรียน "พี่นาหวาคุยกับผมแล้ว ถ้าผมไม่มีเรียน ก็จะมาดูแลพี่สาวเฉินครับ"

เฉินเหยียนหันหลังเดินเข้าไปข้างใน พยักพเยิดให้ลู่หยวี่เข้ามา

ลู่หยวี่ก้มลงมองรองเท้าสกปรกของตัวเอง ลังเลไม่กล้าเดินเข้าไป

"เข้ามาสิ!" เฉินเหยียนยิ้มมองลู่หยวี่ พูดว่า "เดี๋ยวป้าทำความสะอาดจะมาทำความสะอาดเอง"

ลู่หยวี่ถืออาหารเช้าเดินเข้าไป แล้วปิดประตูห้อง วางอาหารเช้าลงบนโต๊ะข้างๆ ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความประหม่า

เมื่อคืนเฉินเจี่ยส่งข้อความมาบอกให้เขารีบขึ้นเตียงพี่เฉิน

ลู่หยวี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย กังวลไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขากลัวว่าถ้าทำแบบนั้นจะทำให้พี่เฉินไม่พอใจ แต่ถ้าไม่ทำ เฉินเจี่ยก็จะด่าเขาแน่ๆ...

"กินข้าวเช้าหรือยัง?" เฉินเหยียนหยิบอาหารเช้าออกมาอย่างคล่องแคล่ว เงยหน้ามองลู่หยวี่ ถามว่า

"กิน กินแล้วครับ" ลู่หยวี่พูดติดอ่าง จากนั้นก็ก้มหน้ายืนอยู่ตรงนั้นไม่กล้าสบตาเฉินเหยียน

เฉินเหยียนไม่ได้คิดอะไรมาก บอกให้ลู่หยวี่นั่งตามสบาย ส่วนเธอก็ดูโทรศัพท์ไปพลางกินข้าวไปพลาง หลังจากเธอกินเสร็จ ก็เห็นลู่หยวี่ขมวดคิ้วยืนอยู่ตรงนั้น ดูท่าทางลำบากใจมาก

"อาการป้าเป็นยังไงบ้าง?" เฉินเหยียนคิดว่าลู่หยวี่กังวลเรื่องอาการป่วยของแม่ จึงถามด้วยความห่วงใย

"หมอบอกว่าอีกหนึ่งเดือนจะผ่าตัดครับ" ลู่หยวี่โยนความคิดเพ้อฝันที่ไม่สมจริงทิ้งไป รีบตอบ

เฉินเหยียนจ้องมองลู่หยวี่ ยิ้มพูดว่า "ฉันคิดเมื่อคืนแล้ว ตอนนี้นายยังเรียนอยู่ ไม่เหมาะที่จะมาเป็นผู้ช่วยฉัน แต่ฉันสามารถยืมเงินให้นายก่อนได้ พอนายเรียนจบแล้วค่อยมาทำงานกับฉัน ส่วนสัญญาเดี๋ยวฉันจะให้พี่นาหวาร่างให้ นายคิดว่ายังไง?"

ลู่หยวี่คิดว่าเฉินเหยียนรังเกียจที่เขายังเด็ก เขารู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าเฉินเหนียนไม่ได้ต้องการให้เขาเป็นผู้ช่วยจริงๆ แต่ต้องการให้เขาเป็นชายบำเรอของเฉินเหยียน