พูดจบ เฉินเหยียนก็เดินไปยังห้องนอนของตัวเองโดยไม่หันกลับมามอง
เมื่อกลับถึงห้อง เฉินเหยียนรีบปิดประตูทันที เธอล้มตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน นึกถึงสายตาของลู่เหยียนที่มองเธอเมื่อครู่นี้ ความรู้สึกในใจช่างซับซ้อน
เฉินเหยียนรู้สึกกังวลอยู่บ้าง หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป เธออาจจะจมดิ่งลงไปในความอ่อนโยนของลู่เหยียนโดยไม่อาจถอนตัว และตอนนี้ลู่เหยียนก็กำลังแทรกซึมเข้ามาในชีวิตของเธอเรื่อยๆ