เฉินเหยียนไล่ฟู่หางออกไปโดยตรง
เธอรู้สึกว่าฟู่หางเปลี่ยนไป
ฟู่หางคนเดิมที่เย็นชาและพูดน้อยหายไปแล้ว ฟู่หางคนปัจจุบันกลายเป็นคนที่พูดเก่งมาก
เฉินเหยียนรอจนฟู่หางจากไป นึกถึงหน้าตาของซ่งเซี่ย แม้จะไม่ถึงกับสวย แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียด ฟู่หางไม่น่าจะดูถูกเธอขนาดนั้น
คิดถึงตรงนี้ เฉินเหยียนเม้มริมฝีปากเบาๆ ก้มหน้าทำงานต่อ
เฉินเหยียนนึกถึงรูปถ่าย เธอยังจำได้ว่าตอนไปกินข้าวกับฟู่หาง ก่อนเข้าห้องน้ำเธอนั่งที่โต๊ะที่สามริมหน้าต่าง แต่ตอนกลับมา ฟู่หางนั่งอยู่ที่โต๊ะที่สองริมหน้าต่าง