บทที่ 306 ฉันจะแบกเธอเอง

ฉู่เจียเสวี่ยเมาแล้ว

เธอดื่มมานานแล้ว ในใจก็มีเรื่องกังวล ประกอบกับสายลมยามค่ำคืนที่พัดมา ฤทธิ์สุราก็เริ่มออกฤทธิ์ ทำให้เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป

ฉู่เจียเสวี่ยซบอยู่ในอ้อมอกของหลินเฉิน กัดริมฝีปาก น้ำตาไหลรินอย่างเงียบงัน

น้ำตาเหล่านี้ไม่ได้หลั่งให้หลินเฉินเพียงอย่างเดียว แต่ยังหลั่งให้กับพ่อแม่ที่จากไป ความยากลำบากในชีวิต และชะตากรรมที่โหดร้าย