บทที่ 445 ฉันยังไม่ตาย ท้องฟ้านี้ไม่ถล่มลงมาหรอก

คฤหาสน์ตระกูลหวัง

ในห้องรับแขกขนาดใหญ่มีคนนั่งอยู่มากมาย แต่ไม่มีใครพูดอะไร ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียด ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่ บรรยากาศทั้งห้องดูเหมือนจะแข็งค้างไป

พวกเขากำลังรอ

เสียงรถยนต์ดังขึ้นนอกประตู ตามด้วยเสียงฝีเท้า คนสามคนเดินเข้ามา คนที่เดินนำหน้าคือชายชราผมและหนวดเคราขาวโพลน คิ้วขาวทั้งสองข้างห้อยต่ำลงเล็กน้อย ใบหน้าเปล่งปลั่ง ดวงตาลึกและมีประกาย เมื่อกะพริบตาดูเหมือนจะมีแสงวาบออกมา