แต่ตอนนี้ เมื่อมองมู่โหยวหรงอีกครั้ง ก็ไม่มีความรู้สึกตื่นตาตื่นใจเหมือนตอนแรกแล้ว
สายตาของทุกคนเหมือนมีดที่กรีดลงบนตัวมู่โหยวหรงทีละแผล
มู่โหยวหรงอยากจะหาช่องว่างในพื้นแล้วมุดหนีไปให้ไกลที่สุด
ทำไมคนที่อับอายต้องเป็นเธอด้วย?
คนที่ควรอับอายควรเป็นเย่จั่วสิ!
แต่ตอนนี้ เธอได้แต่ฝืนลุกขึ้นยืน แล้วพูดกับเย่จั่วว่า: "ขอโทษนะ ฉันเข้าใจคุณผิดไป คุณไม่ได้โกง"