เย่จั่วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก็เห็นร่างสูงโปร่งร่างหนึ่ง ริมฝีปากบางเม้มแน่น ใบหน้าคมเข้มเย็นชาซ่อนอยู่ใต้แสงโคมระย้า แตกต่างจากบรรดาผู้ชายในชุดสูทที่งานเลี้ยง
เขาสวมเสื้อคอจีนสีขาวล้วนกระดุมแบบจีน ที่ปลายแขนเสื้อปักลวดลายประณีต มือถือลูกประคำสีแดงที่ขัดจนเป็นมันวาว ทำให้มือที่ขาวเรียวยาวดูโดดเด่นขึ้น
ท่าทางเย็นชาและสำรวมเช่นนี้ ราวกับพร้อมจะโบยบินกลับไปตามสายลมได้ทุกเมื่อ