ลูกอกตัญญูชดใช้ด้วยชีวิต

เสิ่นหรงร้องไห้น้ำตาไหลพราก ใบหน้ามีน้ำตาสีเลือดไหลออกมาเป็นทาง ๆ ค่อย ๆ เข้าใกล้มู่โหยวหรง "แต่ฉันเป็นแม่แท้ ๆ ของเธอนะ! แม่แท้ ๆ! เธอทำร้ายฉันได้ยังไง! เธอยังมีจิตสำนึกอยู่ไหม!"

มู่โหยวหรงยันมือทั้งสองข้างกับพื้น ถอยหลังไป หลังเย็นชื้นไปด้วยเหงื่อ "แม่ ยกโทษให้ลูกเถอะ... ยกโทษให้ลูกด้วย... ลูกเป็นลูกสาวคนเดียวของแม่กับพ่อนะ..."

เธอคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำไป เสิ่นหรงจะไม่มีวันรู้จนตาย