ความรู้สึกที่ไม่อาจเอื้อมถึง

ซ่งฉื่ออวี่ไม่ได้ห้ามการกระทำของพี่หง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

พี่หงเปิดหน้าต่าง

สายลมอ่อนๆ พัดเข้ามาจากข้างนอก

เพราะเพิ่งผ่านฝนมา กลิ่นอายจึงหอมเป็นพิเศษ

พี่หงยิ้มพลางพูดว่า "สือ อวี้ ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆ เธอชอบอากาศแบบนี้มากที่สุด"

ตอนเด็กๆ เหรอ?

สายตาของซ่งฉื่ออวี่ดูเหม่อลอยไกล

ตอนเด็กๆ ของเขา นอกจากความมืดมิดและเสียงใสๆ ที่เรียกว่า "พี่ชาย" แล้ว ก็ไม่มีความทรงจำอื่นใดอีกเลย