ซ่งฉื่ออวี่ไม่ได้ห้ามการกระทำของพี่หง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
พี่หงเปิดหน้าต่าง
สายลมอ่อนๆ พัดเข้ามาจากข้างนอก
เพราะเพิ่งผ่านฝนมา กลิ่นอายจึงหอมเป็นพิเศษ
พี่หงยิ้มพลางพูดว่า "สือ อวี้ ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆ เธอชอบอากาศแบบนี้มากที่สุด"
ตอนเด็กๆ เหรอ?
สายตาของซ่งฉื่ออวี่ดูเหม่อลอยไกล
ตอนเด็กๆ ของเขา นอกจากความมืดมิดและเสียงใสๆ ที่เรียกว่า "พี่ชาย" แล้ว ก็ไม่มีความทรงจำอื่นใดอีกเลย