ตอนที่ 22: คืนสู่ตัวตน และการเริ่มต้นใหม่ของโซระ

บรรยากาศบนดาดฟ้าโรงเรียนตึงเครียดราวกับเส้นเชือกที่ขึงจนสุด ท่ามกลางความตกตะลึงของลีโอ ไอริส ทาคุมิ และเคน การปรากฏตัวของ "โซระ อาโอกิ" ที่มีแววตาและความมุ่งมั่นของ "ลูมีน โคโมริ" พร้อมกับสมุดบันทึกในมือ เปรียบเสมือนจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายที่ทำให้ภาพทั้งหมดกระจ่างชัด

โซระ (ในร่างลูมีน) จ้องมอง "ตัวเอง" (ลูมีนในร่างโซระ) ด้วยแววตาที่สั่นระริก ทั้งหวาดกลัว ทั้งไม่อยากจะเชื่อ และทั้งรู้สึกเหมือนถูกทรยศ สมุดบันทึกเล่มนั้น... มันคือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ คือโลกส่วนตัวที่เธอไม่เคยให้ใครได้ล่วงรู้ บัดนี้มันกำลังจะถูกเปิดเผยต่อหน้าทุกคนที่เธอ... ที่เธออยากให้ยอมรับ

"เธอ... เธอจะทำอะไร" โซระ (ในร่างลูมีน) ถามเสียงสั่น พยายามจะรวบรวมความเข้มแข็งครั้งสุดท้าย "นั่นมันของส่วนตัวของฉันนะ! เธอไม่มีสิทธิ์!"

"ฉันรู้ว่ามันเป็นของส่วนตัวของเธอ โซระ" ลูมีน (ในร่างโซระ) ตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะอ่อนโยน แม้ว่าหัวใจของเธอก็กำลังสั่นไหวไม่แพ้กัน "แต่สิ่งที่อยู่ในนี้... มันคือคำอธิบายของทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันคือความรู้สึกที่แท้จริงของเธอที่ผลักดันให้เกิดเรื่องเหลือเชื่อนี้ขึ้น"

ลูมีน (ในร่างโซระ) ค่อยๆ เปิดสมุดบันทึกออกช้าๆ สายตาของเธอกวาดมองข้อความที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ความน้อยใจ และความเจ็บปวดของเด็กสาวคนหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองทุกคน "ฉันจะไม่อ่านทุกอย่าง... แต่มีบางส่วนที่ฉันคิดว่าพวกเราทุกคนควรจะได้รับรู้"

แล้วเธอก็เริ่มอ่าน... อ่านถึงความรู้สึกโดดเดี่ยวของโซระที่บ้าน อ่านถึงความประทับใจแรกที่มีต่อลีโอ อ่านถึงความพยายามที่ล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่าในการที่จะเข้าใกล้เขา อ่านถึงความรู้สึกด้อยค่าเมื่อเปรียบเทียบตัวเองกับ "รุ่นพี่โคโมริ" และที่สำคัญที่สุด... อ่านถึงความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะได้เป็น "ลูมีน" เพื่อที่จะได้รับความรักจากลีโอ...

"...อยากจะเป็นเธอจังเลย... รุ่นพี่โคโมริ... อยากให้รุ่นพี่ลีโอมองฉัน... แค่ฉันคนเดียว..." เสียงของลูมีน (ในร่างโซระ) สั่นเครือเล็กน้อยเมื่ออ่านถึงประโยคสุดท้ายนั้น

ทุกคนที่อยู่บนดาดฟ้าเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านเบาๆ ลีโอมอง "ลูมีน" ที่กำลังนั่งทรุดตัวอยู่กับพื้นด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ความโกรธที่เคยมีก่อนหน้านี้เริ่มเลือนหายไป ถูกแทนที่ด้วยความสงสารและความเข้าใจอย่างประหลาด เขาไม่เคยรู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งต้องเจ็บปวดและรู้สึกโดดเดี่ยวมากขนาดนี้เพราะเขา

โซระ (ในร่างลูมีน) ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาจกลั้นได้อีกต่อไป กำแพงทั้งหมดที่เธอสร้างขึ้นพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง "พอแล้ว... ได้โปรดหยุดอ่านเถอะ... ฮือ... ฉันขอโทษ... ฉันขอโทษจริงๆ..." เธอก้มหน้าร้องไห้จนตัวสั่น ความลับที่เธอเก็บงำไว้ถูกเปิดเผยออกมาจนหมดสิ้น เหลือเพียงความอับอายและความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นหัวใจ

ในที่สุด เธอก็เงยหน้าขึ้นมองทุกคนด้วยดวงตาที่แดงก่ำและบวมช้ำ "ฉัน... ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้... ฉันแค่อยาก... ฉันแค่อยากจะได้รับความรักบ้าง... อยากให้มีใครสักคนมองเห็นฉัน... ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิด... ผิดมากๆ... ฉันขอโทษลูมีน... ฉันขอโทษนะลีโอ... ฉันขอโทษทุกคน..." คำพูดของเธอขาดห้วงไปด้วยเสียงสะอื้น

บรรยากาศบนดาดฟ้าเต็มไปด้วยความเงียบที่หนักอึ้ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพียงแค่มองดูเด็กสาวที่กำลังแตกสลายอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

...ทันใดนั้นเอง ลูมีน (ในร่างโซระ) ก็ค่อยๆ เดินเข้าไปหา "ตัวเอง" ที่กำลังร้องไห้อย่างหนักอยู่บนพื้น เธอทรุดตัวลงนั่งข้างๆ อย่างช้าๆ

โซระ (ในร่างลูมีน) สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงการเข้ามาใกล้ เธอยังคงก้มหน้าร้องไห้ ไม่กล้าสบตาใคร

"โซระจัง..." ลูมีน (ในร่างโซระ) เรียกชื่อนั้นออกมาเบาๆ น้ำเสียงของเธออ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง "เงยหน้าขึ้นมองฉันสิ"

โซระ (ในร่างลูมีน) ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นอย่างลังเล ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม (ของลูมีน) ที่บัดนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา มองสบกับดวงตาสีม่วงอเมทิสต์ (ของโซระ) ที่ลูมีนกำลังสวมใส่อยู่ มันเป็นภาพที่แปลกประหลาดและน่าสับสน แต่ในขณะเดียวกันก็มีความเชื่อมโยงบางอย่างที่มองไม่เห็น

"ฉัน... ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ" ลูมีน (ในร่างโซระ) พูดต่อ "ตอนที่ฉันได้อ่านสมุดบันทึกของเธอ... ฉันเห็นความโดดเดี่ยว ความน้อยใจ และความปรารถนาที่เธอเก็บไว้ในใจมาตลอด ฉันรู้ว่ามันทรมานแค่ไหนที่รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีใครมองเห็น... และฉันก็เสียใจที่ฉันอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น"

คำพูดที่ไม่คาดคิดนั้นทำให้โซระ (ในร่างลูมีน) ตกใจ เธอนึกว่าทุกคนจะโกรธเกลียดเธอ แต่ "ลูมีน" คนนี้... กลับเข้าใจเธอ

แล้วลูมีน (ในร่างโซระ) ก็ค่อยๆ ยื่นแขนเล็กๆ (ของโซระ) ออกไป โอบกอดร่างของ "ตัวเอง" (โซระในร่างลูมีน) อย่างอ่อนโยน การกอดนั้นไม่ได้แข็งแรงนัก เนื่องจากร่างกายที่ไม่คุ้นเคย แต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น ความเห็นอกเห็นใจ และการให้อภัยที่แท้จริง

โซระ (ในร่างลูมีน) ตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะกับสัมผัสที่ไม่คาดฝันนั้น แต่แล้วความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาก็ค่อยๆ ทะลายกำแพงน้ำแข็งในใจของเธอลงทีละน้อย เธอปล่อยให้ตัวเองซบลงกับไหล่เล็กๆ นั้น ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความสิ้นหวังหรือความอับอาย แต่เป็นน้ำตาแห่งความเสียใจอย่างสุดซึ้งและความรู้สึกที่เหมือนได้รับการปลดปล่อย

"ฉันขอโทษ... ฮือ... ฉันมันแย่มาก... ฉันทำผิดต่อทุกคน..." โซระ (ในร่างลูมีน) สะอื้นไห้ คำพูดติดขัดแต่เต็มไปด้วยความสำนึกผิด "ฉันแค่อยาก... อยากให้เขารักฉันบ้าง... ฉันไม่รู้ว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้..."

"ไม่เป็นไรนะโซระจัง... ไม่เป็นไรแล้ว" ลูมีน (ในร่างโซระ) ลูบหลัง "ตัวเอง" เบาๆ "ทุกคนทำผิดพลาดกันได้ สิ่งสำคัญคือเรารู้ตัวและพร้อมที่จะแก้ไขมันต่างหาก"

กลุ่มเพื่อนที่ยืนมองอยู่เงียบๆ ต่างก็รู้สึกสะเทือนใจกับภาพตรงหน้า ไอริสเม้มปากแน่นพยายามกลั้นน้ำตา เคนเบือนหน้าไปทางอื่น ส่วนทาคุมิเพียงแค่ยืนนิ่ง แต่แววตาของเขาก็ดูอ่อนโยนลงกว่าปกติ

ลีโอมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เขาเดินเข้าไปใกล้ทั้งสองคนอย่างช้าๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ โซระ (ในร่างลูมีน) ที่ยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของ "ตัวเอง"

"โซระ..." ลีโอเรียกชื่อจริงของเธอออกมาเป็นครั้งแรก น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและจริงใจ "ฉัน... ฉันเสียใจที่ฉันอาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเธอ... เธอรู้สึกกับฉันมากขนาดนั้น" เขามองไปยัง "ลูมีน" ที่อยู่ในอ้อมกอดของ "โซระ" ด้วยแววตาที่สับสนแต่ก็เริ่มเข้าใจ "และฉันก็ขอโทษ... ลูมีน... ที่ฉันอาจจะเผลอไผลไปกับภาพลักษณ์ที่ไม่ใช่เธอ"

โซระ (ในร่างลูมีน) ค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอดของ "ตัวเอง" มองหน้าลีโอด้วยดวงตาที่ยังแดงก่ำ "รุ่นพี่ลีโอ... ฉัน... ฉันขอโทษจริงๆ นะคะที่ทำให้เดือดร้อน"

ลีโอมองลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม (ของลูมีน) นั้น แต่บัดนี้เขากลับเห็นเงาของโซระซ้อนทับอยู่ เขายิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยน "เธออาจจะเป็นแฟนฉันไม่ได้จริงๆ โซระ... แต่เธอก็ยังเป็นเพื่อนกับพวกเราได้นะ"

สิ้นคำพูดนั้นของลีโอ ไอริส เคน และทาคุมิ ก็พยักหน้าเห็นด้วยเบาๆ ส่งรอยยิ้มให้กำลังใจมาทางโซระ (ในร่างลูมีน)

คำพูดที่เต็มไปด้วยการยอมรับและความเมตตานั้น เหมือนแสงสว่างที่ส่องเข้ามาในหัวใจที่มืดมิดของโซระ (ในร่างลูมีน) น้ำตาหยดใหม่ไหลออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเป็นน้ำตาแห่งความซาบซึ้งและความโล่งใจ "ขอบคุณ... ขอบคุณนะคะรุ่นพี่ลีโอ... ขอบคุณทุกคน..."

และในวินาทีนั้นเอง... วินาทีที่โซระยอมรับความจริงอย่างหมดหัวใจ วินาทีที่เธอได้รับการให้อภัยและมิตรภาพที่เธอโหยหามาตลอด...

จู่ๆ ลูมีน (ที่อยู่ในร่างเล็กของโซระ) ก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเธออย่างฉับพลัน มันไม่ใช่ความเจ็บปวด แต่เป็นความรู้สึกเหมือน... อะตอมในร่างกายกำลังถูกจัดเรียงใหม่ หรือเหมือนกำลังถูก "ดึง" และ "ผลัก" ออกจากจุดศูนย์กลางที่ไม่คุ้นเคยพร้อมๆ กัน ลมรอบตัวเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ และมีความรู้สึกเย็นวาบแปลกๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่าง

โซระ (ที่อยู่ในร่างสูงโปร่งของลูมีน) ก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกคล้ายกัน เธอกะพริบตาถี่ๆ มองมือของ "ตัวเอง" ที่กำลังสั่นเทาเล็กน้อยด้วยความสับสน ความรู้สึกหนักอึ้งที่เคยอยู่ในอกมาตลอดหลายวัน จู่ๆ ก็เหมือนจะเบาบางลงอย่างน่าประหลาด

ทาคุมิที่ยืนมองอยู่ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาหลังกรอบแว่นจับจ้องไปที่เด็กสาวทั้งสองด้วยความสนใจเป็นพิเศษ "อุณหภูมิรอบตัวลดลงเล็กน้อย... และฉันตรวจจับการเปลี่ยนแปลงของสนามแม่เหล็กไฟฟ้าอ่อนๆ ได้... น่าสนใจ" เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ไอริสกับเคนมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ "ผิดปกติ" บางอย่างรอบตัวเด็กสาวทั้งสอง

เพียงชั่วอึดใจ ความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นก็จางหายไป ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งไว้เพียงความเงียบและความสับสนที่เพิ่มมากขึ้น

ลูมีนค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ สิ่งแรกที่เธอสัมผัสได้คือความคุ้นเคยของร่างกาย... ความสูงที่พอดี สัดส่วนที่คุ้นชิน และเส้นผมสีน้ำตาลทองยาวสลวยที่ปรกอยู่ข้างแก้ม เธอยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของตัวเอง... ผิวเนียนละเอียด โครงหน้าที่เป็นของเธอจริงๆ!

"นี่มัน..." เธอพึมพำออกมาเสียงสั่น แต่เสียงที่เปล่งออกมานั้น... คือเสียงทุ้มนุ่มอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ!

...ในขณะเดียวกัน โซระที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็กำลังมองมือเล็กๆ ผิวขาวซีดของตัวเองด้วยความงุนงง ร่างกายที่เคยรู้สึกสูงโปร่งและแข็งแรงเมื่อครู่ บัดนี้กลับรู้สึกเบาหวิวและคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด เธอลองยกมือขึ้นสัมผัสเส้นผมของตัวเอง... มันสั้นประบ่าและมีสีขาวเทา!

"เป็นไปได้ยังไง..." โซระอุทานออกมาเบาๆ เสียงที่ออกมานั้นเล็กและแหลม... เสียงของเธอเอง!

ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างตกตะลึง ก่อนจะรีบมองสำรวจร่างกายของตัวเองอีกครั้งอย่างละเอียด ทุกอย่างกลับสู่สภาพเดิม! ลูมีน โคโมริ กลับมาอยู่ในร่างของตัวเอง และ โซระ อาโอกิ ก็กลับมาอยู่ในร่างของตัวเองเช่นกัน!

"พวกเธอ..." ลีโอที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความสับสน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจ "พวกเธอ... สลับร่างกลับกันแล้วเหรอ?"

ลูมีนพยักหน้าช้าๆ น้ำตายังคงคลอหน่วย แต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความโล่งอกและความรู้สึกที่หลากหลาย "ใช่... ใช่แล้วลีโอ... ฉันกลับมาแล้ว... ฉันกลับมาจริงๆ แล้ว" เธอหันไปมองโซระที่ยังคงนั่งนิ่งอึ้งอยู่ข้างๆ

โซระมองลูมีนด้วยแววตาที่ทั้งตกใจ ดีใจ และละอายใจปะปนกันไปหมด "รุ่นพี่โคโมริ... หนู... หนูขอโทษจริงๆ นะคะ" ...น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสำนึกผิดอย่างแท้จริง "หนูไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง... แต่หนูดีใจ... ดีใจจริงๆ ที่รุ่นพี่ได้ร่างคืน"

ลูมีนยิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยน เธอยื่นมือออกไปจับมือเล็กๆ ของโซระไว้แน่น "ไม่เป็นไรแล้วนะโซระจัง... ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว" แม้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นจะสร้างความเจ็บปวดและสับสนให้กับทุกคน แต่ลูมีนก็เลือกที่จะให้อภัย เพราะเธอเข้าใจถึงความรู้สึกที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของโซระแล้ว

"แต่... ทำไมจู่ๆ ถึงสลับร่างกลับได้ล่ะ?" เคนถามขึ้นด้วยความสงสัย เกาหัวแกรกๆ "มันไม่มีแสง ไม่มีเอฟเฟกต์อะไรเลยนี่หว่า"

"บางที... อาจจะเป็นเพราะ 'ความสมดุล' มันกลับคืนมา" ทาคุมิแสดงความเห็น ดวงตายังคงวิเคราะห์สถานการณ์ "ความปรารถนาอันแรงกล้าที่ทำให้เกิดความผิดปกติในตอนแรก อาจจะถูก 'หักล้าง' ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงไป... ความสำนึกผิด การยอมรับความจริง และการให้อภัย อาจจะเป็น 'พลังงาน' อีกรูปแบบหนึ่งที่ทำให้ทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ"

คำอธิบายของทาคุมิอาจจะฟังดูเหนือจริง แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ มันก็ดูเหมือนจะเป็นคำอธิบายเดียวที่พอจะเป็นไปได้

ลีโอมองลูมีนที่กลับมาอยู่ในร่างเดิมของเธออีกครั้งด้วยหัวใจที่พองโต ความรู้สึกโล่งอกและดีใจมันท่วมท้นจนเขาแทบจะพูดอะไรไม่ออก เขาอยากจะเข้าไปกอดเธอแน่นๆ แต่ก็ยังคงมีความรู้สึกเกรงใจและสับสนเล็กน้อยกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เพิ่งผ่านพ้นไป

"โซระจัง..." ลูมีนหันไปพูดกับโซระอีกครั้ง "ถึงแม้สิ่งที่เธอทำมันจะสร้างความวุ่นวายให้กับพวกเรามาก... แต่ฉันก็ดีใจนะที่มันทำให้ฉันได้เข้าใจความรู้สึกของเธอมากขึ้น และฉันก็หวังว่า... หลังจากนี้เธอจะเริ่มต้นใหม่ได้นะ"

โซระน้ำตาคลอ "ขอบคุณค่ะรุ่นพี่โคโมริ... ขอบคุณจริงๆ" เธอรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ความผิดที่เธอทำลงไปมันหนักหนา แต่การได้รับการให้อภัยและความเข้าใจจากคนที่เธอเคยอิจฉา มันมีความหมายกับเธอมากจริงๆ

แล้วลีโอก็ตัดสินใจพูดในสิ่งที่เขาคิดไว้ตั้งแต่แรก เขามองโซระด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ "เธออาจจะเป็นแฟนฉันไม่ได้จริงๆ โซระ... แต่เธอก็ยังเป็นเพื่อนกับพวกเราได้นะ"

คำพูดนั้นทำให้โซระเงยหน้าขึ้นมองลีโอด้วยความประหลาดใจระคนซาบซึ้ง ไอริส เคน และทาคุมิ ก็พยักหน้าเห็นด้วย ส่งรอยยิ้มให้กำลังใจมาที่เธอ

"ใช่แล้วล่ะโซระจัง!" ฮิมาริที่เพิ่งจะตามขึ้นมาบนดาดฟ้า (หลังจากได้ยินเสียงเอะอะ) และพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้คร่าวๆ ก็รีบพูดเสริม "ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นก็เถอะ แต่ถ้าโซระจังอยากจะเป็นเพื่อนกับพวกเรา พวกเราก็ยินดีต้อนรับเสมอนะ!"

น้ำตาแห่งความตื้นตันใจไหลอาบแก้มโซระอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ความเศร้าหรือความเสียใจ แต่เป็นความสุขและความหวังที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน "ขอบคุณ... ขอบคุณทุกคนจริงๆ นะคะ... หนู... หนูดีใจมากจริงๆ ค่ะ"

บทสรุปของเรื่องราวอันแสนวุ่นวายได้มาถึงแล้ว โซระ อาโอกิ ได้เรียนรู้บทเรียนที่สำคัญเกี่ยวกับความรัก มิตรภาพ และการยอมรับในคุณค่าของตัวเอง แม้ว่าความปรารถนาของเธอจะนำไปสู่เหตุการณ์ที่เหนือความคาดหมาย แต่มันก็ได้เปิดโอกาสให้เธอได้เติบโตและเริ่มต้นใหม่ในเส้นทางที่ดีกว่าเดิม

ลีโอและลูมีนมองหน้ากัน รอยยิ้มบางๆ แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจและความผูกพันที่แน่นแฟ้นยิ่งกว่าเดิมปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทั้งคู่ พายุได้พัดผ่านไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงท้องฟ้าที่สดใสและความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น และสำหรับโซระ... แม้ว่าเธอจะไม่ได้ครอบครองหัวใจของลีโอในแบบที่เธอเคยฝันไว้ แต่เธอก็ได้ค้นพบสิ่งที่มีค่าไม่แพ้กัน นั่นคือ "มิตรภาพ" และ "การเริ่มต้นใหม่" ที่รอคอยเธออยู่ข้างหน้า

เรื่องราวของพลังลึกลับที่ทำให้เกิดการสลับร่างอาจจะยังคงเป็นปริศนาต่อไป แต่สิ่งที่ชัดเจนที่สุดในตอนนี้คือ พลังของความเข้าใจ การให้อภัย และมิตรภาพนั้น แข็งแกร่งพอที่จะเยียวยาบาดแผลและนำพาให้ทุกคนก้าวต่อไปได้อย่างมีความสุข