ศึกแรกในเงา

สามวันหลังคำเตือนของดวงแก้ว เงาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

แต่คราวนี้...มันไม่เพียงเลื้อยตามผนัง ไม่เพียงแค่ซ่อนอยู่ในมุมมืด

มันเริ่มกัดกินคน

ชาววังคนหนึ่งถูกพบหมดสติริมกำแพงตะวันตก ใบหน้าเขาซีดเซียวราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง

ดวงตากลวงเปล่า ราวถูกดูดวิญญาณไปจนหมด

---

เว่ยหลงนำคนของเขาล้อมบริเวณไว้ ขณะดวงแก้วสำรวจร่องรอยพลัง

นางวางลูกแก้วจันทราลงบนพื้น และว่าคาถาโบราณจากเผ่าตนเบา ๆ

แสงในลูกแก้วสั่นสะเทือน ก่อนจะปล่อยภาพหนึ่งออกมา

เงาดำรูปมนุษย์ในชุดขุนนาง ยืนอยู่ในควันดำใต้พระราชวัง

เบื้องหลังเงานั้น...คือค่ายกลสลักด้วยหยกดำ ที่ไม่ควรมีในราชวังนี้

---

ดวงแก้วหน้าซีด

“มันอยู่ใต้พระราชวังจริง ๆ…”

“อะไรอยู่?” เว่ยหลงถามเสียงเข้ม

นางหันมา สบตาเขา

“ผู้ผนึกเงาคนแรกในตำนาน…ถูกทรยศและถูกฝังไว้ใต้ดินที่นี่ พร้อมคำสาปที่กลืนกินทุกอย่าง”

---

คืนนั้น ทั้งสองแอบลอบเข้าไปในอุโมงค์ใต้พระราชวัง

ระหว่างทาง พวกเขาพบตราสัญลักษณ์ของตระกูลขุนนางเก่า ที่ถูกลบชื่อจากประวัติศาสตร์เมื่อ 200 ปีก่อน

จนในที่สุดก็ถึงค่ายกลหยกดำ

ที่กลางค่ายกลนั้น มีร่างหนึ่งยืนอยู่—ร่างของชายที่ดูยังไม่ตาย แต่ก็ไม่ใช่คนมีชีวิต

เขามีผ้าคลุมยาว ผิวซีดขาว และดวงตาที่ว่างเปล่า

“เจ้าคือผู้สืบสายจันทรา…” เขากล่าวเสียงแผ่ว

ดวงแก้วก้าวออกมาข้างหน้า

“และข้าจะยุติเจ้า ณ ที่นี่ เพื่อไม่ให้เลือดของเผ่าข้า ต้องไหลอีกต่อไป”

---

การต่อสู้เกิดขึ้นทันที ค่ายกลสั่นสะเทือน พลังเงาปะทะแสงจันทรา เว่ยหลงเข้าช่วยอย่างกล้าหาญ ฟันตัดพลังเงาที่ล้อมรอบ

ดาบในมือดวงแก้วเปล่งแสงสว่างวาบ เมื่อมันเฉือนผ่านหัวใจของอดีตผู้ผนึก

เงาทั้งหลายร้องคำราม ก่อนสลายไปในเสียงเงียบงัน

เมื่อสงบลง...สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในอากาศ

คือความรู้สึกว่า…ศึกนี้ ยังไม่ใช่จุดจบ