008.เขาไม่ได้เซ็นชื่อ?

ความเหนื่อยล้าที่ไม่อาจปิดบังได้นั้น ราวกับตอกย้ำลงบนหัวใจของลู่โม่ฉิงอีกครั้ง มือที่จับลูกบิดประตูบีบแน่นโดยไม่รู้ตัว

รู้สึกได้ถึงคนที่ประตูไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เฉียวชวีเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย ใบหน้าที่เธอไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เห็นในตอนนี้ ปรากฏอยู่ในสายตาของเธอ

ตอนที่วางแผนจะกลับประเทศ เธอเคยคิดว่าอาจจะได้เจอลู่โม่ฉิง แต่เธอไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ในสถานการณ์ที่ไม่ได้เตรียมตัวแบบนี้

จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่จารึกอยู่ในความทรงจำ มือที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะของเธอกำแน่นขึ้นเล็กน้อย

ต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าเธอจะกดความวุ่นวายในใจลง สายตาเย็นชามองตรงไปที่เขา

เธอเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อครู่เธอช่วยชีวิตลู่ ซินถง ในฐานะพี่ชายของลู่ ซินถง การที่ลู่โม่ฉิงปรากฏตัวที่โรงพยาบาลจึงไม่ใช่เรื่องแปลก

"ลู่โจว"

คำเรียกที่เย็นชาและห่างเหินนั้น ทำให้ลู่โม่ฉิงขมวดคิ้วได้สำเร็จ

หลังจากผ่านไปสี่ปี ได้เห็นเธออีกครั้ง เธอไม่ใช่เฉียวชวีในความทรงจำที่มักจะพยายามเอาใจเขา คำนึงถึงอารมณ์ของเขา และเรียกเขาอย่างสนิทสนมว่า "ม่อฉิง" อีกต่อไป

สี่ปี...

เขาตามหาเธอมาเต็มสี่ปี และก็เป็นสี่ปีนั้นที่ทำให้เขาเข้าใจว่า เมื่อผู้หญิงคนนี้ตัดใจแล้ว เธอโหดร้ายกว่าที่เขาจินตนาการไว้ถึงร้อยเท่า

เฉียวชวีมองดวงตาลึกล้ำของลู่โม่ฉิง หลายปีผ่านไป ดวงตาคู่นี้ดูเหมือนจะยิ่งลึกลับมากขึ้น ทำให้คนเดาไม่ถูก อ่านไม่ออก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไรแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น

รู้สึกอึดอัดที่ถูกเขามอง เธอจึงต้องหาเรื่องพูดเอง—

"น้องสาวของคุณร่างกายไม่มีปัญหาอะไรในตอนนี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ ภายในครึ่งเดือนก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้"

ลู่โม่ฉิงเม้มริมฝีปากบาง ยังคงมองเธอโดยไม่พูดอะไร ความรู้สึกกดดันที่คุ้นเคยนั้น ทำให้เฉียวชวีรู้สึกหายใจไม่ออก

เวลาสี่ปี คิดว่าตัวเองกับลู่โม่ฉิงกลายเป็นคนแปลกหน้ากันไปแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะประเมินตัวเองสูงเกินไป

ไม่อยากอยู่ในพื้นที่เดียวกับลู่โม่ฉิงตามลำพัง เฉียวชวีขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นเดินออกไป

เพิ่งจะเดินผ่านข้างลู่โม่ฉิง ข้อมือของเธอก็ถูกเขาคว้าไว้ "หายไปสี่ปี ในที่สุดก็ยอมกลับมาแล้วเหรอ?"

เฉียวชวีหยุดฝีเท้า เงยหน้ามองลู่โม่ฉิง ไม่เข้าใจว่าความโกรธในดวงตาของเขาตอนนี้เกิดจากอะไร

เธอจากไป เขาไม่ควรจะรู้สึกโล่งใจหรอกหรือ?

"เมือง A ไม่ใช่ของลู่โจวนี่คะ ฉันอยากกลับมาก็กลับมา หรือว่าต้องเลือกเวลาด้วย?"

เฉียวชวีมองลู่โม่ฉิง เลิกคิ้วอย่างเยาะเย้ย มองดวงตาลึกล้ำที่ค่อยๆ มีพายุก่อตัวขึ้น ในใจก็อดรู้สึกหวั่นไม่ได้

"เมือง A ไม่ใช่ของฉัน แต่เฉียวชวีเธอยังเป็นเมียของฉันลู่โม่ฉิงอยู่! เธอหายไปแบบนี้โดยไม่บอกกล่าวมันหมายความว่ายังไง!"

พายุในดวงตาระเบิดออกมาในที่สุด สิ่งที่ทำให้เฉียวชวีตกใจคือ ลู่โม่ฉิงถึงกับพูดคำหยาบ

ประธานตระกูลลู่ที่มักจะสงบนิ่งและมีมารยาทต่อหน้าคนอื่นเสมอ ถึงกับโมโหจนพูดคำหยาบออกมาเพราะเธอ?

เฉียวชวีรู้สึกแปลกๆ ว่าตัวเองกลับมีความรู้สึกภูมิใจ

"ลู่โจวคงลืมไปแล้ว สี่ปีที่แล้วฉันได้เซ็นใบหย่าไปแล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ"

แรงที่ข้อมือยิ่งแน่นขึ้นเรื่อยๆ เจ็บจนเฉียวชวีขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

"ขอโทษด้วย ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้เซ็น เธอก็ยังเป็นคนของฉันลู่โม่ฉิงไปตลอดชีวิต!"

มองพายุในดวงตาของลู่โม่ฉิงที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และประโยคที่ฟังดูคลุมเครือนั้น เฉียวชวีรู้สึกทั้งตกใจและงุนงง

ลู่โม่ฉิงยังไม่ได้เซ็นชื่อ?

สี่ปีแล้ว เธอคิดว่าเขาเซ็นชื่อไปนานแล้ว เพราะตลอดสามปีที่แต่งงานกัน เขาไม่ใช่คนที่อยากจะหลุดพ้นจากเธอมากที่สุดหรอกหรือ?