คุ้นเคยแล้ว...
สีหน้าของลู่โม่ฉิงดำมืดลงอีกหลายส่วน ความรู้สึกอยากจะฉีกร่างเสิ่นเจ๋อเหิงออกเป็นชิ้น ๆ เริ่มควบคุมไม่ได้ราวกับม้าพยศที่หลุดออกจากบังเหียน
ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย เอ่ยเสียงทุ้มอู้อี้ว่า "ไม่เห็นเธอเรียกฉันด้วยความสนิทสนมขนาดนั้นเลย"
น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นแฝงความไม่พอใจคล้ายภรรยาน้อยที่กำลังบ่น
เฉียวชวีชะงักไปชั่วครู่ แล้วตอบออกไปโดยไม่ทันคิด "คุณจะเหมือนเขาได้ยังไง"