012 มีบุญคุณต้องตอบแทน มีแค้นต้องแก้

ผู้คุ้มกันทั้งสี่ได้ยินคำพูดนั้นก็รู้สึกโล่งใจทันที พวกเขามองเหอซีด้วยสายตาดูถูกมากขึ้น

"ฮึ เจ้ารู้จักที่ต่ำที่สูงของตัวเองก็ดี ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะต่อกรกับตระกูลจู๋ ปล่อยพวกเราไปเดี๋ยวนี้ บางทีพวกนายอาจจะไว้ชีวิตเจ้าก็ได้!"

เหอซีไม่สนใจพวกเขา แต่พูดต่อไปตามที่ตัวเองคิด "การฆ่าพวกเจ้า มันง่ายเกินไปสำหรับพวกเจ้า เมื่อพวกเจ้าดูถูกคนธรรมดามากนัก ต่อไปนี้ก็ลองใช้ชีวิตเป็นคนธรรมดาดูสักหน่อยเถอะ!"

พูดจบ เข็มไร้เงาในมือเธอก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

แต่ครั้งนี้ไม่ได้พุ่งไปที่จุดปิดตันเถียน แต่เป็นจุดกลางของทะเลปราณในตันเถียนโดยตรง

ราวกับได้ยินเสียง "ฉึก" เบาๆ ลมปราณเข้มข้นแผ่กระจายในอากาศทันที

"อ๊ากกกกก——————!!!!!" เสียงกรีดร้องน่าสยดสยองดังสนั่นฟ้า

ผู้คุ้มกันทั้งสี่รู้สึกเหมือนร่างกายของตนเองมีรูรั่วขึ้นมาทันที ตามด้วยพลังวิญญาณที่ไม่สามารถเก็บสะสมได้อีกต่อไป มันไหลออกจากทุกส่วนของร่างกาย ทุกเส้นชีพจรและเนื้อหนัง

ในชั่วพริบตา พวกเขาไม่สามารถรู้สึกถึงการเต้นของตันเถียนได้อีก แม้แต่พลังปราณฟ้าและดินก็ไม่อาจสัมผัสได้

และใบหน้าของพวกเขาก็เริ่มแก่ลงอย่างรวดเร็วจนเห็นได้ชัด ในเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจก็เปลี่ยนจากชายฉกรรจ์อายุสามสิบกว่าเป็นคนชราอายุห้าหกสิบปี

ตันเถียนแตกสลาย ลมปราณสลายไป ระดับฝีมือหายไปในพริบตา

ตันเถียนของมนุษย์ซ่อนอยู่ในร่างกายและมีพลังวิญญาณปกป้อง การทำลายตันเถียนเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

แต่เหอซีสามารถทำได้ด้วยวิชาเข็มทองอันทรงพลังและความเข้าใจในโครงสร้างร่างกายมนุษย์

ตั้งแต่นี้ไป ทั้งสี่คนจะไม่สามารถฝึกฝนหรือเลื่อนระดับได้อีก พวกเขาจะกลายเป็นคนธรรมดาที่พวกเขาดูถูก แก่ชราไปอย่างไร้พลัง

ทั้งสี่คนตาเหลือกขาว ความตกใจสุดขีดทำให้ร่างกายของพวกเขากระตุกไม่หยุด ในที่สุดก็ทนต่อความช็อกไม่ไหว หมดสติไป

นักบวชระดับลมปราณที่ยืนดูอยู่รอบๆ ต่างตกใจจนนิ่งเงียบ ร่างกายสั่นไม่หยุด

เหอซีกวาดตามองรอบๆ แล้วพูดเรียบๆ "ฉันเป็นคนที่ตอบแทนบุญคุณด้วยบุญคุณ และแก้แค้นเมื่อมีความแค้น พวกเขาหาเรื่องฉัน นี่คือผลลัพธ์ พวกเจ้าไม่มีความแค้นกับฉัน ฉันย่อมไม่ทำอะไรพวกเจ้า!"

ทุกคนได้ยินแล้วก็ถอนหายใจโล่งอก รู้สึกผ่อนคลาย ต่างคนต่างหลับตาแกล้งหลับ

แม้แต่ตอนที่เหอซีลากจูจ้งปาและองครักษ์ทั้งสี่ออกไป พวกเขาก็ทำเป็นมองไม่เห็น

ล้อเล่นหรือไง ถูกหัวหน้าตระกูลจูลงโทษเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้าไปทำให้คุณนายท่านนี้โกรธ แล้วถูกเธอทำลายระดับฝีมือ ชีวิตนี้ก็จบเห่แล้ว

ดังนั้น คุณชายจู ท่านคงต้องขอพรให้ตัวเองโชคดีแล้วล่ะ!

และในขณะนี้ คุณชายจูที่ทุกคนสงสารกำลังถูกลากเหมือนหมูตายไปที่ห้องโถงใหญ่ของเรือนรับแขก

ขณะที่เหอซีกำลังมัดเขาเข้ากับเสา คุณชายที่หน้าบวมเหมือนหัวหมูก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา

"เจ้า...เจ้าจะทำอะไร?"

จูจ้งปาเพิ่งลืมตา ก็รู้สึกว่าทั่วทั้งร่างเจ็บปวดราวกับถูกแยกกระดูกออกจากกัน

แต่เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะตรงหน้าเขาปรากฏใบหน้าเหอซีที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ความช็อกทางจิตใจแบบนี้ทำให้เขาแทบจะสติแตก

ไม่ทันที่จูจ้งปาจะพูด เหอซีก็พุ่งเข็มไร้เงาสามเล่มเข้าไปในร่างของจูจ้งปาพร้อมกัน

จูจ้งปารู้สึกว่าเส้นชีพจรทั้งหมดชะงัก ตันเถียนเหมือนถูกปิดผนึก ไม่สามารถใช้พลังวิญญาณได้อีก

แน่นอนว่า การปิดผนึกเส้นชีพจรแบบนี้แตกต่างจากการทำลายตันเถียน มันเป็นเพียงการปิดผนึกระดับฝีมือชั่วคราวเท่านั้น

ครั้งนี้ เหออีซีใช้เข็มไร้เงาถึงสามเล่ม ประกอบกับจูจ้งปาเองก็มีเพียงระดับพลังฉี ดังนั้นในระยะเวลาอันสั้นเขาจึงไม่สามารถใช้พลังวิญญาณได้อีก

ต่อมา เหอซียังหยิบเข็มไร้เงาที่มีพลังวิญญาณข้อห้ามทาสติดอยู่ออกมา แล้วแทงเข้าไปในสมองของจูจ้งปาอย่างไร้ความปรานี

เข็มไร้เงาหายเข้าไปในศีรษะใหญ่โตในทันที เหอซีวางมือลงบนชีพจรข้อมือของเขา ตรวจสอบว่าพลังวิญญาณและเข็มเงินได้สร้างอาณาเขตจิตห้ามใช้ในสมองของเขาแล้ว จึงปล่อยมือด้วยความพอใจ