เธอไม่ได้โกรธความไร้ยางอายของเฟิ่งเหลียนอิ่ง ไม่ได้โกรธความเย็นชาของหนานกงอวี้ แต่โกรธตัวเองที่ถูกก้อนหินเดียวกันทำให้สะดุดถึงสองครั้ง
รู้อยู่แล้วว่าความรัก คำสัญญาอะไรก็ไม่น่าเชื่อถือ ทำไมยังโง่เขลาไปใส่ใจมันอีก?
รู้อยู่แล้วว่าไม่ควรเปิดใจ ไม่ควรเชื่อใจ ทำไมยังปล่อยให้หัวใจของตัวเองถูกคนอื่นครอบครองทีละนิด?
เหอซีเอ๋ย เหอซี เธอหวังอะไรกันแน่? หวังว่าหนานกงอวี้จะทิ้งคู่หมั้นในวัยเด็กมาอยู่เคียงข้างเธอ? หรือว่าเธอต้องการเป็นศัตรูกับคู่หมั้นของเขา?