เหอซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธอเต้นรัวอย่างรุนแรง ยิ่งรู้สึกร้อนรนอยากจะหลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขา แต่กลับได้ยินเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของหนานกงอวี้ดังมาอย่างช้าๆ "ไม่ปล่อย ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอ ซีเอ๋อร์ เธอยอมรับชะตากรรมเถอะ! ชาตินี้ เธอจะเป็นของฉันเท่านั้น!"
พูดจบ หนานกงอวี้ก้มศีรษะลง ค่อยๆ โน้มเข้าใกล้ริมฝีปากสีชมพูอ่อนที่เขาครุ่นคิดถึงมานาน รวมถึงรสหวานที่ทำให้เขาหลงใหลจนแทบละลายกระดูกที่เขาคิดถึงมาหลายวัน