บทที่ 345 มีคนเหนือคน มีฟ้าเหนือฟ้า

โม่ซื่อหลีนั่งอยู่ไม่ไกล เฝ้ามองมาทางนี้อย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรเลย ทุกครั้งที่โม่ชิงอี้มีรอยยิ้มบนใบหน้า เส้นสายบนใบหน้าของเขาก็จะอ่อนโยนลงอย่างเป็นธรรมชาติ มุมปากก็จะปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยน

เมื่อไก่ย่างสุกแล้ว โม่ชิงอี้ก็กินอย่างเอร็ดอร่อย กินจนอิ่มหนำ โม่ซื่อหลีเดินมาพร้อมรอยยิ้ม หยิบผ้าไหมออกมาเช็ดแก้มและมุมปากให้เธออย่างอ่อนโยน โม่ชิงอี้ส่งน่องไก่ที่เต็มไปด้วยน้ำมันไปที่ปากของโม่ซื่อหลี โม่ซื่อหลียิ้มและกัดกินหนึ่งคำ