บทที่ 162 ฉันไม่ใช่เด็กน้อย

ออกจากโรงพยาบาล จาง หยางเดินนำหน้า ส่วนหวังซินซินเดินตามหลังเหมือนเป็นหางเล็กๆ ติดตามจาง หยางอย่างใกล้ชิด

มองร่างสูงใหญ่ที่เดินอยู่ข้างหน้า ดวงตาของหวังซินซินเต็มไปด้วยประกายระยิบระยับ

เมื่อก่อนตอนที่เธอถูกรังแกที่โรงเรียน ก็เป็นชายคนนี้นี่แหละที่พุ่งเข้ามาช่วย ต่อสู้กับพวกนั้น แล้วลูบหัวเธอเบาๆ ก่อนจะให้เธอเดินตามหลังเขา

หลังจากนั้นเป็นเวลานาน เธอก็เดินตามหลังจาง หยางแบบนี้