บทที่ 299 โทรศัพท์จากพี่หมวกเขียว

จาง หยางอุ้มซุนปิงโหยวไว้ในอ้อมกอด แล้วกระซิบที่ข้างหูของเธอว่า "แต่ครับครู ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอเห็นร่างกายของครู ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ พอได้ยินเสียงครูร้อง ก็หยุดไม่ได้เลย"

เมื่อได้ยินคำพูดตรงไปตรงมาของจาง หยาง ซุนปิงโหยวก็รู้สึกหวานซึ้งในใจ

ตัวเธอเองก็เช่นกัน ทั้งที่ทนไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยังคงตอบสนองอย่างกระตือรือร้น

สบตากัน ทั้งสองสามารถมองเห็นความรู้สึกและความปรารถนาอันเข้มข้นในตาของอีกฝ่าย