บทที่ 417 ไอ้คนเลว!

ในตอนนี้หลี่เล่ยกำผ้าปูที่นอนแน่น รู้สึกว่าความว่างเปล่าและความเหงาที่ทรมานนั้น ในที่สุดก็ได้รับการเติมเต็ม

โดยเฉพาะหลังจากที่ผ่อนคลายลงอย่างสมบูรณ์ ความรู้สึกสบายนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น

"ของคุณมันใหญ่มากจริง ๆ มันถึงส่วนลึกที่สุดแล้ว"

ร่างของหลี่เล่ยสั่นระริก ปากก็ยังคงส่งเสียงครางอย่างดังต่อไป เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าตอนนี้หลี่เล่ยรู้สึกสบายมากแค่ไหน เป็นสิ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้เลย