บทที่ 52 "เธอชื่อชีเยว่

เดินมาเป็นเวลาหนึ่งชั่วเฉินเต็มๆ จึงได้เห็นที่พักอาศัยที่รกรุงรังแห่งหนึ่ง

พูดว่าเป็นที่พักอาศัย แต่เรียกว่าที่หลบภัยน่าจะเหมาะสมกว่า

กระท่อมหญ้าที่พังทลายเห็นได้ทั่วไป บ้านเล็กๆ ที่สร้างขึ้นจากกิ่งไม้

เป็นครั้งคราวจะเห็นผู้หญิงในชุดขาดรุ่งริ่งเดินออกมาจากบ้านที่พังทลาย

นอกบ้านยังมีลำต้นไม้ปักอยู่ มีเสื้อผ้าขาดๆ แขวนพลิ้วไหวตามลม

เจ้าหน้าที่จากสำนักงานกำกับดูแลได้จัดสรรสถานที่ให้แต่ละครอบครัว และกำชับเรื่องข้อควรระวังบางอย่าง แล้วก็ทิ้งพวกเขาไว้และจากไปทันที