หลิว รูเยียนเห็นจ้าวซีเหยียนจ้องเธอไม่ปล่อย ใบหน้าที่ซีดขาวอยู่แล้วพลันแดงระเรื่อขึ้นมาทันที
"พี่ชาย รูเยียนรู้ว่าสิ่งที่ท่านพูดเมื่อครู่ไม่ใช่คำพูดจากใจ....."
"หุบปาก โหวถามเจ้า ปิ่นบนหัวเจ้าได้มาจากที่ไหน?"
คิ้วและดวงตางดงามของจ้าวซีเหยียนเกือบจะกลายเป็นใบมีดคมกริบ เพียงแค่มองหนึ่งครั้งก็ทำให้คนรู้สึกหนาวเหน็บถึงกระดูก
หลิว รูเยียนชะงักไป เธอไม่กล้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว ตัวสั่นเทาพูดว่า "ฉันเอง ฉันแกะสลักเอง!"