บทที่ 234 ต้องกลับไปแล้ว!

นี่ทำให้ชีเยว่นึกถึงลานบ้านที่เงียบเหงาแห่งหนึ่ง

ลานบ้านมีชายคาที่ยื่นลึก ใต้ชายคามีเก้าอี้โยกที่มีชายชุดขาวนั่งอยู่

เสื้อคลุมยาวสง่างาม รูปโฉมงดงามเหนือใคร

มีชีวิตชีวามากกว่ากล้วยไม้ในหุบเขาอันเงียบสงบ แต่น้อยกว่าดอกกุหลาบเพลิงที่รุกเร้าบีบคั้น

เมื่อชายผู้นั้นหันหน้ามาพร้อมรอยยิ้ม ปรากฏว่าเป็นใบหน้าของจ้าวซีเหยียน

ทันใดนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดและน้อยใจก็พลันทะลักเข้ามาในใจ