นี่ทำให้ชีเยว่นึกถึงลานบ้านที่เงียบเหงาแห่งหนึ่ง
ลานบ้านมีชายคาที่ยื่นลึก ใต้ชายคามีเก้าอี้โยกที่มีชายชุดขาวนั่งอยู่
เสื้อคลุมยาวสง่างาม รูปโฉมงดงามเหนือใคร
มีชีวิตชีวามากกว่ากล้วยไม้ในหุบเขาอันเงียบสงบ แต่น้อยกว่าดอกกุหลาบเพลิงที่รุกเร้าบีบคั้น
เมื่อชายผู้นั้นหันหน้ามาพร้อมรอยยิ้ม ปรากฏว่าเป็นใบหน้าของจ้าวซีเหยียน
ทันใดนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดและน้อยใจก็พลันทะลักเข้ามาในใจ