บทที่ 8 มีไข่มุกในทะเลจิต ไข่มุกชื่อวัฏสงสาร

มู่ชานรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งฝันไปอย่างยาวนาน

ในความฝัน เขาสวมเกราะสีทอง ขี่มังกรสวรรค์ตัวใหญ่

เบื้องหลังเขาคือกองทัพเกราะดำที่มองไม่เห็นปลายแถว

ข้างกายมีธงใหญ่พลิ้วไหวตามสายลม มีตัวอักษรใหญ่คำว่า "เสวียน" ราวกับถูกราดด้วยเลือดสด

มู่ชานขี่มังกรสวรรค์นำหน้าทัพ พุ่งเข้าโจมตีศัตรูที่อยู่ตรงหน้า

แต่ความฝันก็จบลงเพียงเท่านั้น เหลือเพียงความมืดมิดไร้ขอบเขต

ขนตากระพือเบา ๆ มู่ชานค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

"ที่นี่ที่ไหน? ข้าไม่ได้ตายหรอกหรือ?" มู่ชานรู้สึกว่ามีคนอยู่ข้าง ๆ จึงถามด้วยเสียงแหบแห้ง

"เด็กน้อย ถ้าไม่มีข้า เจ้าก็ตายแล้ว ยาวิเศษขยะแบบนั้นจะกินมั่ว ๆ ได้หรือ?"

คนที่พูดเป็นหญิงสาวที่ดูเหมือนอายุเพียงยี่สิบปี สวมเสื้อผ้าธรรมดาเรียบง่าย

เพียงแค่มีปิ่นทองเสียบอยู่บนมวยผมยาว

ดั่งดอกบัวที่ผุดจากน้ำใส งดงามตามธรรมชาติโดยไม่ต้องตกแต่ง

ช่างเป็นหญิงงามเหนือใคร งามจนบ้านเมืองล่มสลายก็คงไม่เกินไปกว่านี้

"สวยจัง" มู่ชานถึงกับตะลึง แม้เขาจะรักษาสติได้เสมอมา แต่ครั้งนี้กลับเผลอใจลอยไปชั่วขณะ

เขาไม่ทันสังเกตว่าสภาพแวดล้อมที่เขาอยู่ตอนนี้มีอะไรผิดปกติ

และไม่ได้ยินความหมายในคำพูดของหญิงสาว ที่ว่ายาวิเศษชั้นสูงสุดยอดกลับเป็นเพียงขยะในสายตาของนาง

"เด็กน้อย ข้าสวยหรือ?" หญิงสาวยิ้มอย่างมีเสน่ห์และถาม

ในชั่วพริบตา มู่ชานรู้สึกราวกับโลกทั้งใบเบ่งบานเป็นดอกไม้นับพัน

ราวกับกระดาษขาวที่ถูกราดด้วยสีสันต่าง ๆ ทำให้โลกสว่างสดใสขึ้นทันที

"สวย" มู่ชานที่เคยคิดว่าตัวเองหน้าหนาพอ กลับรู้สึกอายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแดงระเรื่อราวกับแอปเปิ้ลสุก

"กล้าดีนัก กล้าไม่เคารพต่อข้า" รอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาวหายไปในพริบตา

ราวกับผิวน้ำที่เรียบสงบกลับเกิดพายุรุนแรง ฟ้าร้องฟ้าผ่า

พลังอันทรงพลังแผ่ออกมาจากร่างของหญิงสาว

มู่ชานรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งร่าง ร่างกายหนักอึ้ง ศีรษะเอียง และหมดสติไปอย่างรวดเร็ว

"ทำไมถึงตกใจง่ายนัก" ราวกับรู้สึกว่าตนเองล้อเล่นเกินไป หญิงสาวเกาศีรษะพลางกล่าว

มือขาวเนียนนุ่มเหมือนไร้กระดูกค่อย ๆ แตะที่หน้าผากของมู่ชาน

พลังวิญญาณอันเข้มข้นไหลจากมือน้อยนั้นเข้าสู่ร่างของมู่ชานไม่หยุด

"อืม" มู่ชานที่หมดสติรู้สึกสบายไปทั้งร่าง จึงส่งเสียงครางเบา ๆ

เมื่อลืมตาขึ้นเป็นครั้งที่สอง มู่ชานรู้สึกว่าเมื่อครู่เขาไม่ได้ฝันไป จริง ๆ แล้วมีหญิงสาวงดงามราวกับนางฟ้าอยู่ข้างกายเขา

มู่ชานค่อย ๆ สำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัว พบว่าตนเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

บนยอดเขาที่มีทิวทัศน์สวยงาม น้ำตกไกล ๆ ไหลลงมาจากยอดเขา ส่งเสียงกึกก้องแว่วมา

นกกระเรียนยักษ์บินวนอยู่ไกล ๆ ปลาคาร์พสีทองตัวใหญ่กระโดดขึ้นจากผิวน้ำแล้วตกลงไปอีกครั้ง สร้างละอองน้ำกระเซ็น

"ข้าอยู่ที่ไหนกัน?" มู่ชานรู้ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างที่เขาหมดสติ เพราะตอนนี้เขารู้สึกว่าพลังในร่างกายกำลังค่อย ๆ กลับคืนมา

"ที่นี่คือชั้นแรกของลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาติ" หญิงสาวได้ยินคำถามของมู่ชานจึงตอบ

"แล้วท่านเป็นใคร? ลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาติ? มันคืออะไร? ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่?" มู่ชานถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

"ข้าหรือ? ข้าเป็นใคร? ข้าคือเซียนเทพ ข้าคือราชายา ข้าเป็นใคร? ข้าคือจื่อหยุน ข้าคือวิญญาณที่เหลือเพียงเศษเสี้ยว"

เมื่อได้ยินคำถามนี้ หญิงสาวจับศีรษะตัวเองด้วยความเจ็บปวด กรีดร้องอย่างทรมาน

"พี่สาว พี่สาว อย่าตื่นเต้นไปเลย เรามาคุยกันดี ๆ" มู่ชานเพิ่งได้สัมผัสพลังของหญิงสาวเมื่อครู่ เขาไม่อยากหมดสติอีกครั้ง

หญิงสาวค่อย ๆ สงบลง และกลับสู่สภาวะเงียบสงบเหมือนเดิม

ภายใต้การแนะนำของหญิงสาวลึกลับ มู่ชานเริ่มเข้าใจสถานการณ์ของตัวเองมากขึ้น

ที่ที่เขาอยู่ตอนนี้คือชั้นหนึ่งของลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาติ

และลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาติ คือวัตถุลึกลับที่ปรากฏในพิภพเซียนเมื่อหลายหมื่นปีก่อน

เพื่อสิ่งนี้ พิภพเซียนถึงกับเกิดสงครามใหญ่ หลังสงคราม ลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาติก็หายไป

และที่หายไปพร้อมกันคือผู้สูงสุดหญิงเพียงคนเดียวของพิภพเซียน ที่ได้รับการขนานนามว่าราชายา เซียนหญิงจื่อยุน

และหญิงสาวงดงามตรงหน้านี้ ก็คือเซียนหญิงจื่อยุนที่หายไปพร้อมกับลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาตินั่นเอง

"ไม่คิดว่าพิภพเซียนจะมีอยู่จริง" มู่ชานคิดในใจ

ในพิภพมนุษย์ จุดสูงสุดของวิถีแห่งยุทธ์คือการขึ้นสู่พิภพเซียน ทำลายความว่างเปล่า และเข้าสู่อีกมิติหนึ่ง

นี่เป็นตำนานที่ทุกคนรู้จัก แต่ตลอดหนึ่งหมื่นปีที่ผ่านมา ไม่มีใครสามารถทำได้

"พี่สาว ท่านบอกว่าท่านเป็นผู้สูงสุดของพิภพเซียน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ และข้าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร?" มู่ชานใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อทำให้หญิงสาวตรงหน้ายิ้มออกมาได้ จึงรีบถาม

"ในตอนที่ข้าระเบิดตัวเอง ข้าก็ตายไปแล้ว แต่วิญญาณที่เหลือถูกดูดเข้ามาในลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาตินี้ จนกระทั่งสามวันก่อน ข้ารู้สึกถึงพลังคุ้นเคยจึงฟื้นคืนสติ ส่วนลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาติ น่าจะอยู่ในจิตวิญญาณของเจ้า เพราะข้ารู้สึกได้ว่า เมื่อสามปีก่อน มีบางอย่างเปลี่ยนแปลงในลูกแก้วนี้"

หญิงสาวกลับมาสงบแล้ว การพูดคุยกับนางก็เหมือนกับหญิงสาวทั่วไป ทั้งยังซุกซนและชอบยิ้มเหมือนเด็กสาว

"สามปีก่อน? ไอ้เชี่ย นั่นไม่ใช่ตอนที่ข้าบาดเจ็บสาหัสหรอกหรือ?" มู่ชานอุทานออกมา

"ใช่หรือไม่ว่าลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาตินี้เข้าสู่ร่างข้าเมื่อสามปีก่อน และดูดพลังวิชาของข้าไปตลอดสามปีนี้?" มู่ชานผู้มีสติปัญญาเฉียบแหลมเข้าใจบางอย่างทันที

การคาดเดาของเขาใกล้เคียงกับความจริงมาก

หลังจากเข้าใจสิ่งเหล่านี้ มู่ชานก็ทรุดตัวลงกับพื้น ใช้มือทั้งสองทุบพื้น ท่าทางเหมือนคนทุบอกชกหัว

"น่าจะเป็นอย่างนั้น การฟื้นฟูของข้าต้องการพลังงานบางอย่าง ในช่วงสามปีนี้ ข้ารู้สึกได้ว่ามีพลังงานไหลเข้าสู่ร่างข้าทุกวันในขณะที่ข้าหลับใหล" หญิงสาวเห็นมู่ชานทุบอกชกหัวก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์พลางกล่าว

"สามปีนี้ท่านรู้ไหมว่าข้าใช้ชีวิตอย่างไร?" น้ำตาของมู่ชานไหลออกมาทันที

สามปีนี้ มีความแค้นก็ไม่กล้าแก้ กลัวจะลามไปถึงตระกูลมู่ ได้แต่หลบอยู่บนหน้าผาจื่อมู่บำเพ็ญเพียรอย่างยากลำบาก ไม่เห็นความหวังแม้แต่น้อย

สามปีแล้ว ไม่รู้ว่าคนที่ทำร้ายเขาในตอนนั้นเติบโตถึงขั้นไหนแล้ว

"ร้องไห้ทำไม? เด็กไร้ประโยชน์" หญิงสาวเห็นมู่ชานร้องไห้ก็พูดอย่างเข้มงวด

"เจ้ารู้ไหมว่าการได้รับลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาติ อนาคตของเจ้าจะเปลี่ยนแปลงมากแค่ไหน? จิตวิญญาณของข้าไม่สมบูรณ์ ลืมหลายสิ่งไปแล้ว แต่สัญชาตญาณบอกข้าว่า ลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาตินี้มีแนวโน้มจะยอมรับเจ้าเป็นเจ้าของ ไม่อย่างนั้น มันจะอยู่ในร่างของมนุษย์ธรรมดาอย่างเจ้าได้อย่างไร" หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางกล่าวเบา ๆ

"สามปีนี้ สิ่งที่เจ้าสูญเสียไป จะต้องได้รับการชดเชยในอีกด้านหนึ่งแน่นอน มีลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาติในมือ มีศัตรูแบบไหนที่เจ้าจัดการไม่ได้?" หญิงสาวคิดสักครู่แล้วพูดต่อ

ในอดีต เซียนหญิงจื่อยุนเป็นเซียนเทพที่มีชื่อเสียงที่สุดในพิภพเซียน ทั้งหมดเป็นเพราะศาสตร์แห่งยาอันล้ำเลิศและความงามที่ไร้ที่ติของนาง

ตอนนี้จิตวิญญาณของนางไม่สมบูรณ์ แต่นางก็รู้ว่า ตราบใดที่อยู่ในลูกแก้วหมุนเวียนกลับชาตินี้ สักวันหนึ่ง ตัวตนดั้งเดิมของนางจะกลับมาอย่างสมบูรณ์

เมื่อถึงเวลานั้น พวกที่ล้อมโจมตีและวางแผนเล่นงานนางในอดีต จะไม่มีใครหนีรอดไปได้

ผู้หญิงขี้แค้น ผู้หญิงสวยยิ่งขี้แค้น ผู้หญิงสวยที่มีพลังสูงสุดไม่เพียงแค่ขี้แค้น

แต่ยังต้องการแก้แค้นด้วย