บทที่ 226 ใกล้เคียงความจริงอย่างยิ่ง

"หวังไฉ่ อยู่ไหม หวังไฉ่อยู่ไหม?" มู่ชานใช้จิตวิญญาณเรียกหาหวังไฉ่อีกครั้ง

ถึงแม้ว่าปกติมู่ชานกับหวังไฉ่จะคอยแซวกันอยู่ตลอด แต่ตอนนี้ที่หวังไฉ่ไม่ได้อยู่ข้างๆ มู่ชานกลับรู้สึกคิดถึงมันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"โฮ่ง! มีอะไร? พูดมาเลย" เสียงขี้เกียจของหวังไฉ่ดังมาจากอีกฝั่ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย มู่ชานแทบจะจินตนาการภาพของหวังไฉ่ตอนนี้ได้เลย คงกำลังนอนเอกเขนกอาบแดดอยู่ที่ไหนสักแห่งอย่างมีความสุข