บทที่ 233 หวังไฉ่ที่กระดิกหาง

เมื่อหยดเลือดที่หมุนวนอยู่เหนือฝ่ามือของมู่ชานค่อย ๆ ลอยไปหาชายหนวดเครา

ชายหนวดเครายื่นมือข้างหนึ่งออกมารองรับหยดเลือดไว้บนฝ่ามือของตน อีกมือหนึ่งล้วงมีดเล็ก ๆ ออกมาจากอกเสื้อตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เรียกว่ามีด แต่ดูแล้วมีขนาดเพียงแค่กรรไกรตัดเล็บ ทั้งเล่มเป็นสีทอง ดูเล็กและน่ารักมาก

แม้มีดจะเล็ก แต่ปลายมีดดูคมมาก เป็นประกายวาววับเย็นเยียบ ชายหนวดเคราถือมีดเล็กอย่างระมัดระวัง ค่อย ๆ แทงปลายมีดเข้าไปในหยดเลือด