ManyWriters

ในวันที่ภรรยาของผมให้กำเนิดลูกให้กับอดีตคนรักที่กำลังจะตาย พ่อแม่ของเธอได้จัดวางยามหลายคนไว้นอกห้องคลอด แม้หลังจากการคลอด ผมก็ไม่ปรากฏตัวเพื่อก่อความวุ่นวายใดๆ

แม่ยายของผมจับมือภรรยาผมไว้ พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก "พักผ่อนเถอะ อ็อตติลี่ย์ พวกเราอยู่ตรงนี้เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เข้ามาใกล้เธอ"

"พ่อของเธอยังมีคนคอยเฝ้าทางเข้าโรงพยาบาลด้วย ถ้าเขาพยายามจะมาขัดขวางเธอในการมีลูกคนนี้ พวกเราจะแจ้งตำรวจ!"

อ็อตติลี่ย์พยักหน้าเบาๆ แต่เธอยังคงมองไปที่ลิฟต์โดยสัญชาตญาณ เมื่อเห็นว่ามันว่างเปล่า เธอจึงรู้สึกผ่อนคลายในที่สุด

เธอพยายามทำความเข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่สามารถสนับสนุนการตัดสินใจของเธอที่จะช่วยให้อดีตคนรักของเธอได้ทิ้งทายาทไว้

เมื่อมองดูทารกที่กำลังร้องไห้ในอ้อมแขนของพยาบาล เธอยิ้มอย่างพึงพอใจ เธอเชื่อว่าถ้าผมมาเยี่ยมเธอในวันรุ่งขึ้น เธอจะยกโทษให้กับความขัดแย้งที่ผ่านมาของเรา เธอจะยินดีให้ผมเป็นพ่อของเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้เลยว่าผมเพิ่งยื่นใบสมัครเข้าร่วมองค์กรแพทย์ไร้พรมแดน

ภายในหนึ่งสัปดาห์ ผมจะสละสัญชาติและกลายเป็นแพทย์ไร้รัฐ ไม่มีวันกลับมาอีก

การหลบหนีของสามี

เมื่อความเข้าใจนี้ผุดขึ้นมาจากส่วนลึกในตัวฉัน ฉันได้แต่ตอบสนองด้วยรอยยิ้มขื่น


"ถ้าคุณไม่อยากไป ก็ไม่ต้องกังวลหรอก"


ฉันคงแค่เข้าไปยุ่งเกี่ยวมากเกินไป เรียกร้องคำวิจารณ์มาใส่ตัวเอง


ไม่นานหลังจากนั้น วันฉลองครบเดือนของทารกก็มาถึง


ฉันไปถึงช้า พบว่าบริเวณงานเลี้ยงแน่นขนัดไปด้วยสมาชิกครอบครัวที่ฉันจำชื่อไม่ได้ รู้สึกงุนงงอยู่บ้าง


งานนี้จัดอย่างหรูหรายิ่งกว่างานแต่งงานของฉันกับอ็อตติลี่ย์เสียอีก


บทที่ 4