บทที่ 8

ฉันพยายามพูด แต่มีเพียงเสียงแหบแห้งอ่อนแอที่หลุดออกมา ดวงตาของพ่อฉันวาบขึ้นด้วยความกังวลขณะที่เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ "รูบิโอ? เป็นอะไรไป? อย่าฝืนตัวเองนะ" เขารีบปลดล็อคโทรศัพท์และค่อยๆ วางมันลงในมือของฉัน "นี่ พิมพ์สิ่งที่อยากจะพูดสิ" เขาพูดเบาๆ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

โทรศัพท์รู้สึกหนักผิดปกติในมือที่สั่นของฉัน ทุกการเคลื่อนไหวเป็นการต่อสู้ การกดแต่ละครั้งส่งความเจ็บปวดทื่อๆ ผ่านนิ้วที่แข็งเกร็งของฉัน ฉันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ พิมพ์: [สวัสดีพ่อ พ่อไม่ได้บอกหรอว่าจะเปลี่ยนแปลง? ทำไมริดลีย์ยังเกี่ยวข้องกับกิจกรรมเดิมๆ อยู่ล่ะ? ฉันเพิ่งไปกินที่ร้านอาหารและถูกเรียกเก็บเงินหนึ่งแสนดอลลาร์ เมื่อฉันจ่ายไม่ได้ พวกเขาขู่ว่าจะพาฉันไปที่ร้านนวด นั่นเป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจของพ่อด้วยหรือ?]