ManyWriters

ฉันหลงรักอเล็กอย่างหมกมุ่น และฉันเต็มใจที่จะแต่งงานกับเขาเพียงเพื่อเป็นเกราะกำบังให้กับความสัมพันธ์ลับๆ ของเขากับคนรักในวัยเด็ก
"คืนนี้ฉันจะพาวิเวียนกลับบ้าน เธอไม่ควรโผล่หน้ามาให้เห็น"
ฉันกำลังพักฟื้นอยู่ในห้องรับรอง พยายามหลีกเลี่ยงพวกเขาให้ได้มากที่สุด ฉันได้แต่มองอย่างสิ้นหวังขณะที่พวกเขากอดกันและเดินขึ้นบันได พวกเขาไม่แม้แต่จะปิดประตูห้องนอนใหญ่ก่อนที่จะเริ่มความสัมพันธ์อันใกล้ชิด
ความคิดของฉันเรียบง่าย: การรักใครสักคนคือการรักในสิ่งที่พวกเขารัก
ฉันตกอยู่ภายใต้มนตร์สะกดของอเล็ก ถ้าฉันไม่สามารถมีเขาได้ ฉันก็พอใจที่จะเป็นนางเกรย์แค่ในนามเท่านั้น
แต่เมื่อเกิดแผ่นดินไหว ฉันได้เห็นอเล็กรีบวิ่งไปหาวิเวียน กอดเธอแน่นขณะที่พวกเขาหนีออกจากอันตราย
ในขณะเดียวกัน ฉันติดอยู่ใต้ซากกำแพงที่พังทลาย ป้ายโฆษณา และเสาไฟฟ้า ปิดตาลงตลอดกาล
ฉันเสียใจแล้วตอนนี้ ไม่มีความรักใดมีค่ามากกว่าชีวิตของฉันเอง
หากได้รับโอกาสอีกครั้ง ฉันตัดสินใจที่จะเลิกล้มความรู้สึกที่มีต่ออเล็ก
แต่ตอนนี้เขาคือคนที่เสียใจ

สามีทอดทิ้งฉันระหว่างแผ่นดินไหว

ฉันหันไปและเห็นอเล็กยืนอยู่ไม่ไกล กำลังมองพวกเราด้วยแววตาที่มีความสงสัยอยู่เล็กน้อย


"โอ้ ฉันกินมูสมะม่วงและมีอาการแพ้เล็กน้อย ฉันกำลังถามแนชว่าพวกเขามียาแก้แพ้ที่บ้านไหม"


อเล็กมองริมฝีปากที่บวมของฉัน สีหน้าของเขาดูเข้าใจขึ้นมาบ้าง


"ช่างยุ่งยากจริง"


ในฐานะสามีของฉัน เขาไม่แสดงความห่วงใยต่อสุขภาพของฉันเลย


"เธอเป็นภรรยาของฉันในนาม ระวังการเข้าสังคมของเธอในที่สาธารณะด้วย"


บทที่ 9